[Olivia Harvin]

Widok odnowionych tarcz wyraźnie podniósł Olivią na duchu. Może i miała małe wyrzuty sumienia wobec Irene, która na kilka sekund została sama w boju, nie mniej ufała, że ta sobie poradzi. Ponoć zawsze umiała ratować swoją skórę, tym razem nie powinno być inaczej.
Zaczerpnęła głęboko powietrza i bezceremonialnie wymierzyła zastojem w Azjatę, chcąc uprzedzić w tym działaniu wściekły atak Marshalla. Chciała go tylko unieruchomić, nawet na parę uderzeń serca, aby pomóc zarówno chorążemu, jak Irene, którzy mieli najwyraźniej dość bawienia się z przeciwnikiem w kotka i myszkę. Asekuracyjnie, przytrzymała się jedną ręką ściany.
Wierząc, że ta dwójka sobie poradzi, przycelowała i oddała strzał z Predatora w jednego z zombiaków. No chyba, że sytuacja stałaby się w ułamku sekund bardzo niekorzystna dla Irene i Marshalla, tak więc wtedy, zamiast w zombie, strzeliłaby po ówczesnym przycelowaniu w Azjatę.

[Irene Dubois]

Nie miała pojęcia, jak to się mogło stać, ale jej brawurowy wyczyn do niczego się nie przydał. Do tego ledwie uniknęła przebicia na wylot. Gdyby skończyła tak, jak Arrow przy wychodzeniu z chłodni, sytuacja stałaby się zupełnie beznadziejna. Olivia pobiłaby chyba rekord operacji na stołach i podłogach przeprowadzonych w ciągu jednego dnia. Sapnęła tylko i odskoczyła jak oparzona, zerkając na pęknięcie pancerza. A potem strzał zniszczył jej resztę osłon i Irene była już pewna, że to koniec. Mogłaby standardowo uruchomić kamuflaż i zniknąć, ale tutaj nawet nie miała gdzie się ukryć.

Wtedy Arrow zdecydował ułatwić jej rozwiązanie problemu. Unieruchomiony zarówno przez niego, jak i przez zastój Olivii Azjata był łatwym celem i Irene nie trzeba było nawet prosić. Z jej omni-klucza wysunęło się otrze i w tej krótkiej chwili nawet nie była w stanie zastanowić się nad tym, co robi. To było proste - stał na ich drodze do wydostania się ze stacji, do przeżycia. Złapała go za ramię i z całym impetem, na jaki było ją stać, wbiła omni-ostrze pod mostek mężczyzny, pilnując jednocześnie, żeby jego krawędź nie zraniła chorążego. Opór, który poczuła, przyprawił ją o mdłości. Mimo wszystko jednak z jej oczu nie znikał wyraz czystej wściekłości i nienawiści. Wyszarpnęła broń z klatki piersiowej Azjaty i rozciągnęła usta w uśmiechu, którego nawet w ostateczności nie można byłoby nazwać normalnym.
- Cheek to cheek - zanuciła jeszcze cicho, prosto w ucho swojego niezbyt dobrego znajomego, i czując, jakby czas dookoła nagle zwolnił, wbiła omni-ostrze po raz kolejny, tym razem wyżej. Nie wiedziała, co należy zrobić, żeby zabić. Wydawało się jej, że strzał, który oddała wcześniej powinien mieć jakiekolwiek skutki, ale nie miał. Jedyne, czego była pewna, to fakt, że akurat ostrze dwukrotnie przebijające płuca i serce jest w stanie zrobić raczej dużą krzywdę.

[Rzut kością]

Olivia:
Rzut na trafienie: 50 + 20 = 70 + 15- 5 = 85
+ 10 odsłonięty cel
+ 5 nieruchomy cel
+ 5 celowanie
1

Zombie S(zturmowiec)
Szarża Marshall - 300 do tarcz
Szansa na powalenie: 60
3
Rzut Irene
Szansa na odrzut: 78
0
Zombie Z(ołnież)
Rzeź Olivia - 380 do tarcz
Rzut na trafienie Marshall: 50 + 7 = 57 + 15 = 72
+ 10 nieruchomy cel
+ 5 celowanie
4


Wasza obecna sytuacja:
Olivia:
Tarcze: 650 - 380 = 270
Pancerz: 750
Irene:
Tracze: brak tarcz
Pancerz: 400
Marshall:
Tarcze: 650 - 300 - 510 = brak tarcz
Pancerz: 400

[Mistrz Gry]

Kiedy Irene wbiła omniostrze w klatkę piersiową azjaty niemal czuła rozdzierany przez nie pancerz i tkanki. Jednym dźwiękiem jaki wydobył się z ust jej ofiary było słabe „Panie…” zanim zaczął topić się we własnej krwi. Jasne było, że nawet jeśli ataki rozwścieczonej kobiety nie zabiły hakera to jego śmierć jest kwestią kilku może kilkunastu minut. Dla trójki bohaterów z przypadku liczyło się jedynie, to, że bez względu na to co się z nim stanie, mężczyzna nie stanowi już zagrożenia.
Jednak los nie pozwolił im długo cieszyć się z pokonania człowieka odpowiedzialnego za ten cały koszmar. Wystrzał z Predatora Olivii trafił w opanowanego przez Satori szturmowca na ułamek sekundy wcześniej zanim przestał działać nałożony przez biotyczkę zastój. SI nie traciła czasu, zombie natychmiast wyprowadził szarżę w kierunku chorążego niemal zwalając go nóg i pozbawiając części tarcz a następnie odwrócił się odrzucając Irene rzutem na drugi koniec pomieszczenia. Tymczasem jego kolega przemieścił się na przeciwległy kraniec serwerowni skąd posłał Rzeź prosto w kierunku Olivii naruszając jej świeżo zregenerowane osłony by następnie wypalić serię pocisków ze swojej Zjawy prosto w chorążego, niszcząc jego tarcze.
- Poddajcie się nędzne, mięsne istoty! – usłyszeli rozwścieczony głos Satori – Jeśli teraz to zrobicie zabiję was szybko!
Jeśli któreś z nich zerknęło na ekran ładowania zauważyło, że pasek postępu osiągnął 50%

[Marshall Hearrow]

Nawet kiedy Irene już przestała z taką pasją wciskać omni-ostrze w ciało azjaty, chorąży wciąż trzymał go kurczowo za gardło jakby chciał wycisnąć z niego jeszcze resztę krwi. Tak w sumie dla pewności. Spojrzał na Francuzkę, której wyraz twarzy był dość… osobliwy. Wreszcie puścił ich przeciwnika, który tylko osunął się na ziemię.
- Trochę mnie przerażasz – mrugnął do Irene wyraźnie zadowolony, że udało im się pozbyć tego wrednego osobnika. I jakoś nie mógł sobie darować komentarza zupełnie niepasującego do sytuacji. – I nawet mnie to kręci.
No i to tyle, jeśli chodziło po pogaduszki, bo Arrow po chwili prawie przewrócił się po ataku jednego z zombie. Gdzieś w tle wcześniej usłyszał ten przeszywający pisk Satori. Przeanalizował szybko zaistniałą sytuację i w zasadzie tylko po to by po sekundzie dostać strzałem od drugie z zombie. Zaklął i obrócił się w stronę jednostki centralnej. Dopiero połowa?!
- Irene? W porządku? – zapytał oglądając się przez ramię za Francuzką, bo jej epicki lot nie wyglądał zbyt zachęcająco. Miał tylko nadzieję, że poza tarczami nic poważnego się jej nie stało. Sam również był bez tarcz, więc przebiegając kawałek postanowił je zregenerować. Przy okazji chciał tym odwrócić uwagę od Irene.
- Olivia? Radzisz sobie? – krzyknął spoglądając na panią doktor. Jej też zombie nie oszczędziły, ale wyglądało to trochę lepiej niż u niego.

[Irene Dubois]

Zdążyła tylko po raz drugi wyszarpnąć omni-ostrze z ciała Azjaty i rozpaczliwie parsknąć śmiechem w odpowiedzi na komentarz Marshalla, zanim biotyczny atak posłał ją pod przeciwległą ścianę. Uderzenie wypchnęło jej powietrze z płuc i mocno otrzeźwiło. Czuła tępy ból w plecach i drugi, pulsujący, w nodze. Dawno nie była tak poobijana. Wybudziła się z amoku i rozejrzała szybko, usiłując ogarnąć sytuację, bo zupełnie zapomniała o tym, że został ktoś jeszcze, tak bardzo skupiła się na byłym zleceniodawcy. Olivia zatrzymała tych dwóch na tak długo, że Irene jeszcze sekundę temu czuła się, jakby całe zagrożenie minęło. Nie zastanawiając się długo, poderwała się z podłogi i zerknęła na wyświetlacz jednostki centralnej. Nie wyglądało to za ciekawie.

- Tak - odparła krótko chorążemu, bojąc się mówić cokolwiek więcej, jakby każde kolejne wypowiedziane przez nią słowo mogło ściągnąć atak w jej kierunku. Chcąc odzyskać część tarcz, posłała wyssanie energii w kierunku mężczyzny, który potraktował ją rzutem, po czym uniosła do strzału Katanę. Liczyła na to, że może wreszcie krio-amunicja zadziała. Adrenalina buzowała w niej, a serce biło jej już tak mocno, że nie odróżniała od siebie poszczególnych uderzeń. Czuła się jakby to był tylko szalony sen. A może jest? Wystrzeliła. Wolała tego nie sprawdzać.

[Olivia Harvin]

Zaczerpnęła głęboko powietrza, gdyż nie była gotowa przyjąć na klatę pocisku rzezi. Na szczęście tylko przez ułamki sekund brakowało jej tchu.
- Oczywiście! W końcu jestem zawodowym eksterminatorem zombie i robię to codziennie!
W tej złośliwości nie powinno się doszukiwać ironii, gdyż nie zamierzała jej wplatać w swoją wypowiedź człowieka raczej niezadowolonego z obecnego położenia. Z pobieżnej oceny sytuacji wywnioskowała, że Marshall ma faktycznego pecha do tarcz, z kolei Irene już mierzyła w jednego z zombiaków. Co zostało pani doktor? Rzucić się za jedyną, możliwą osłonę w tym pomieszczeniu, czyli za ciało martwego bądź dogorywającego Azjaty. Doby, które spędziła na tej stacji, okazały się być dla niej cenną lekcją, z których wniosek płynął jeden - nie ma rzeczy irracjonalnych, jeśli chodzi o Twoje życie. Dlatego też Azjacie przypadła rola żywej tarczy. Przy okazji rzuciła okiem na jego generator tarcz, gdyż skubany naprawdę długo się trzymał.
Będąc już w tej na wpół leżącej pozycji, Olivia mogła swobodniej potraktować drugiego z zombiaków rzutem, a kiedy ten rozpłaszczył się o najbliższą ze ścian, wymierzyła i oddała strzał.

[Rzut kością]

Irene:
Obrażenia ze strzelby: 50 + 2= 52 - 20 = 32
- 20 odległość od celu (dla strzelby 15 metrów to już dość dużo)
(316*32)/100= 101

Olivia:
Rzut szansa na obalenie: 78
0
Rzut na trafienie: 50 + 20 = 70 + 5 = 75
+ 5 celowanie
1
Zombie S
Szarża (Irene): szansa na obalenie 60
2
Szansa na trafienie (Irene): 50 + 25 = 75 - 10 = 65
- 10 krioamunicja
3
Zombie Z
Rzeź(Marshall) - 380
Rzut na trafienie (Olivia): 50 + 7 = 57 - 5 =52
-5 cel za osłoną
4

Wasza obecna sytuacja:
Olivia:
Tarcze: 270
Pancerz: 750
Irene:
Tracze: brak tarcz + 220 = 220 - 220 = brak tarcz
Pancerz: 400 - 276 = 124
Marshall:
Tarcze: 650 - 300 - 510 = brak tarcz + regeneracja = 650 - 380 = 270
Pancerz: 400

[Mistrz Gry]

Na początku wydalało się, że działania Irene poprowadzą ją do pomyślnego zakończenia walki. Wyssanie energii, które wysłała w kierunku wrogiego szturmowca zregenerowało utracone tarcze, a wystrzał z krioamunicji mimo że nie wyrządził wrogowi zbyt dużej krzywdy utrudnił jego ruchy. Niestety podobnie jak wcześniej azjata kontrolowany przez SI zombie nie zamierzał stać z założonymi rękami i czekać na ataki trójki nieszczęśników. Po raz kolejny udowadniając, że życie to nie film gdzie źli goście stoją grzecznie w kolejce, natychmiast zaszarżował prosto na Irene natychmiast niszcząc resztkę jej tarcz by następnie niemal z przyłożenia oddać strzał ze swojego Kata niemal niszcząc jej pancerz.
Nie dało się ukryć, że chorąży faktycznie miał pecha do tarcz. Ledwie jego osłony wróciły do poprzedniego stanu naruszyła je Rzeż opanowanego przez Satori żołnierza natychmiast zabierając ponad połowę ich mocy. Na szczęście dla chorążego były kolega po fachu nie zdążył, dzięki Olivi, wyprowadzić żądnych innych akcji w jego kierunku. Chwilowo pozostawiony samemu sobie Marshall nie miał innego wyboru jak zdecydować, która z jego koleżanek bardziej potrzebuje dodatkowej pomocy.
Niestety rzut Olivii nie okazał się tak skuteczny jak mogła się spodziewać. Zmęczenie oraz wcześniejsze zatrzymanie akcji serca sprawiły, że jej biotyka zaczęła zawodzić. Na szczęście oko ukrytej za prowizoryczną, nie do końca żywą, tarczą pozostało bez zarzutu. Gdy tylko trafiony wcześniej biotyką zombie zakończył fazę lotu wymierzyła i oddała strzał prosto w klatkę piersiową opętanego mężczyzny. Pocisk co prawda nie miał co prawda wystarczającej siły przebicia by pozbawić zombie tarcz, ale naruszył jego tarcze. Ofiara biotyczki miała mniej szczęścia. Wstrzelone ze Zjawy pociski zostały natychmiast zatrzymały się na „osłonie” nie czyniąc Olivii najmniejszej krzywdy. Dało jej to dość czasu na sprawdzenie generator tarcz azjaty, który okazał się modelem o jakże wymownej nazwie Ostatnia Szansa.

[Olivia Harvin]

Poszła za ciosem. Wycelowała w tego samego zombie, którego tarcze wcześniej osłabiła i oddała dwa strzały. To dało jej chwilę. I jeśli jakiś sombie zbliżył się niebezpiecznie blisko, został odepchnięty rzutem. Bo teraz już nie chodziło o rozpłaszczanie na ścianach, a wytrącenie ich z równowagi i posłanie jak najdalej od siebie.
Oczy pani doktor zaświeciły się dokładnie tak samo jak dziecku w chwili znalezienia na dnie głębokiego słoika jeszcze jednego, ostatniego już ciasteczka. Nie mogła pozostać obojętną na tak... wyszukany generator tarcz. Łypnęła spojrzeniem na to, co działo się dookoła niej i widząc, że chorąży rzuca się na pomoc Irene (a jak jeszcze tego nie robi, to na pewno zaraz tak się stanie), usprawiedliwiła po cichu swoją chciwość. Już nie siedząc, a leżąc niemalże płasko na tej ohydnie brudnej posadce, ale przynajmniej nie będąc widoczną dla kogoś, kto patrzył się od drugiej strony, pani doktor ostrożnie odłączała generator, aby móc go capnąć. Oczywiście nie zamierzała się w tej chwili bawić w podłączanie go, tak więc dzień dziecka skończył się dość szybko.

[Marshall Hearrow]

Wystarczyła chwila nieuwagi a szybko zregenerowane tarcze zaraz znów zostały trafione przez kolejny atak. Chorąży zaklął i obejrzał się po pomieszczeniu. Za mało było jednego Marshalla, aby wybawiać z opałów dwie kobiety naraz. Musiał szybko przeanalizować sytuację, chociaż widok Olivii zasłaniającej się zwłokami azjaty wywołał na ustach chorążego dziwny uśmiech. Cóż, musiał uznać, że to było dość… pomysłowe. Arrow pewnie zająłby się tym sługą Satori bliżej siebie, ale charakterystyczny dźwięk atakowanego pancerza odwrócił jego uwagę. Odwrócił się w stronę skąd padł dźwięk i zaklął. Chyba jednak będzie musiał robić za rycerza na białym koniu. Dopadł w kilku krokach do azjaty i Olivii.
- Widzę, że się dobrze bawisz – już sam nie wiedział, czy to reakcja obronna na to, co się dzieje dookoła czy może zaczynał już wariować. Chwycił Paladyna i stanął między Irene a zombie przymierzył i oddał strzał prosto w szturmowca, a potem jeszcze dokładając do tego rzeź. Miał nadzieję, że zapewni jej na tyle czasu, aby miała szansę na regenerację tarczy. Wolał, aby cała trójka wyszła stąd żywa i najlepiej już bez operacji na stołach kuchennych, albo reanimacji w tunelach serwisowych.
- Irene, stawiasz mi… - zerknął jeszcze na drugiego z zombie. Miał już tego wszystkiego serdecznie dość. Spojrzał również na jednostkę centralną, niech to cholerstwo się szybciej ładuje. – Piwo, piwo. Nie myśl sobie.

[Irene Dubois]

Cichy okrzyk przerażenia, który wydobył się z jej gardła kiedy pocisk przeorał jej pancerz, był odruchem bezwarunkowym. Szybko odskoczyła do tyłu, cofając się potem o kolejne kilka kroków. Było coraz gorzej i Irene nie widziała, żeby w ciągu najbliższych kilku chwil miało się cokolwiek zmienić. Była przekonana, że zaraz i z niej będą mogli sobie zrobić zasłonę, bo jej już będzie raczej wszystko jedno.
Okazało się jednak, że Arrow ma inny plan. Gdyby miała na to czas, odetchnęłaby z ulgą, ale w obecnej sytuacji jedynie schowała się za jego plecami i pozwoliła swoim tarczom całkowicie się zregenerować. Chciała rzucić krótkie "dziękuję", ale chorąży uprzedził ją swoim komentarzem, po którym pozostało jej już tylko przewrócić oczami. Ciche westchnięcie i dźwięk przeładowania broni były jedynym, co Marshall usłyszał w odpowiedzi.

[Rzut kością]

Rzut na to czy Marshall zdąży dobiec do Irene:
Ponieważ nie biegnie bezpośrednio do niej od razu po rozpoznaniu zagrożenia, szanse wynoszą: 30
5
Olivia
Rzut na trafienie: 50 + 20 = 70 + 5 = 75
+ 5 celowanie
0
Marshall:
Bliska odległość, szansa na trafienie: 95
1

Zombie S
Atak wręcz zwykły (Irene): 50
2
Szansa na trafienie (Irene): 95 - 10 = 85
Bliska odległość
- 10 bez celowania
3
Zombie Z
Rzut na trafienie (Olivia): 50 + 7 = 57 - 5 = 52
- 5 cel za osłoną
4

Wasza obecna sytuacja:
Irene: brak tarcz i pancerza; bezpośrednie zagrożenie życia.
Olivia:
Tarcze: 270
Pancerz: 750
Marshall:
Tarcze: 270
Pancerz: 400

[Mistrz Gry]

Te kilkanaście sekund zwłoki, które Marshall wykorzystał na dotarcie do Olivii i porwanie z ziemi Paladyna azjaty drogo kosztowało Irene. Atakujący ją zombie nadal nie miał zamiaru stosować się do filmowych reguł. Po zaledwie sekundzie oszołomienia wywołanej salwą ze strzelby aktywował omniostrze i rzucił się do przodu za zamiarem odcięcia głowy pechowej złodziejki. Na szczęście również tym razem, podobnie jak w przypadku azjaty, udało jej się wykonać unik zanim rozpędzone ostrze dosięgło celu. Gdyby chorąży nie zdecydował się zatrzymać by zabrać Paladyna prawdopodobnie zdołałby powstrzymać to co nadeszło potem. Opętany szturmowiec odwrócił się i korzystając z niewielkiej odległości między nim a Irene niemal z przyłożenia wystrzelił pocisk Kata prosto w jej brzuch.
Właśnie wtedy wkroczył Marshall wskakując między towarzyszkę i wroga niemal niszcząc za pomocą Rzezi i precyzyjnie oddanego strzału tarcze przeciwnika. Zombie wyczuwając niebezpieczeństwo natychmiast zaszarżował na drugą stronę pomieszczenia, wyhamowując na ściance półpiętra i umykając przed ewentualnym atakiem chorążego. Niestety dla Irene ta potyczka nie miała szczęśliwego zakończenia. Alarm jaki rozległ się na jej omnikluczu podpowiedział jej, że strzał z Kata pozbawił już i tak nadszarpnięty pancerz resztki funkcjonalności i jeśli szybko czegoś nie wymyśli to faktycznie będzie następnym czego Olivia użyje jako osłonę.
Tymczasem nadal ukryta za azjatą biotyczka prowadziła wymianę ognia z drugim zombie. Jej niezbyt efektywne strzały znów bez problemu dosięgły tarcz przeciwnika podczas gdy sługa Satori musiał znów zadowolić się uszkodzeniem „ osłony. Tego typu walka mogła trwać jeszcze długo gdyby nie to co w pewnej chwili usłyszała Olivia. Ciche „turrr….turrr… turrr…” trwało kilka sekund po czym ucichło gdy źródło dźwięku znalazło się tuż obok. Odginając głowę do tyłu biotyczka ujrzała potworny widok. Granat, ostrożnie rzucony przez wrogiego żołnierza, ominął azjatę i teraz spoczywał dumnie pół metra od jej twarzy pobłyskując złowrogo.

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Olivia wybacz, ale muszę cię trochę rozruszać ^^

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Niebieskie kropki to wy

[Irene Dubois]

Dziękowała niebiosom za swój refleks, który pozwolił jej uniknąć skrócenia o głowę. Co prawda jej pancerz i tak został roztrzaskany, ale skończyła lepiej, niż się spodziewała. Gdyby nie chorąży, prawdopodobnie zombie zostałoby przy niej i dokończyło to, co zaczęło. Pocisk odbijający się od jej napierśnika odrzucił ją lekko do tyłu. Cichy trzask, po którym nastąpiła jakże niezbędna informacja ze strony omni-klucza, sprawiły jedynie, że twarz Irene wykrzywiła się we wściekłym grymasie.
Chwilowo ignorując ostrzeżenie o zagrożeniu, dobiegające z jej nadgarstka i licząc na to, że względne bezpieczeństwo zapewniają jej zregenerowane tarcze, uniosła rękę i posłała wybuch plazmy w kierunku szturmowca. Widok mężczyzny pochłanianego przez płomienie trochę poprawił jej humor. Choć w niewielkim stopniu.
- Dobij go, proszę - rzuciła do Marshalla i skryła się za jego plecami. Zaaplikowała porcję omni-żelu na ewidentne dziury w pancerzu, chcąc doprowadzić go do stanu choć minimalnej używalności. Starała się nie zwracać uwagi na to, że po upadku połowa jej kości pulsowała tępym bólem. W końcu podniosła głowę i rozejrzała się po pomieszczeniu. Spojrzała na terminal, chcąc wiedzieć w końcu ile czasu jeszcze zostało do końca. Nie chciała być po raz kolejny posądzoną o mordercze zapędy, ale biorąc pod uwagę tempo przesyłu danych wyglądało na to, że szanse na uratowanie tych dwóch są równe zeru. I chyba wszyscy sobie z tego zdawali sprawę...

[Marshall Hearrow]

Nie wiedział jak to się stało, że nie zdążył dobiec. Przecież to były ledwo ułamki sekund, sięgnął po Paladyna i był przy Irene. Widocznie jednak nie wystarczająco szybko. Najchętniej złapałby teraz za głowę przeciwnika, przed którym się znalazł i tłukł nią o ziemię aż udałoby mu się dostać do mózgu w środku. Wściekłość, która gotowała się w chorążym chyba zaczynała przysłaniać mu trzeźwe myślenie. No a przynajmniej takie, w którym czuł jakąś empatię do świata zamiast wzbierającej w nim chęci mordowania wszystkiego, co ma złe zamiary. Zarówno rzeź Arrowa jak i jego strzał trafił w sługę Satori, który… spierdzielił? Chorąży uniósł w zdumieniu jedną brew. Serio do cholery?! Uciekł?!
Dopiero słowa Irene wyrwały go z tej chwilowej konsternacji. Dobij, go… łatwo powiedzieć, skoro potencjalna ofiara spiernicza ci spod nosa. Kombinuj Hearrowa kombinuj… Kombinuj! Kombinacja! Wyświetl wiadomość pozafabularną

Tak, tutaj chcieliśmy zrobić z Irene kombinację Spalenie + Rzeź. To tak dla jasności ^^

Dlaczego nie pomyślał o tym wcześniej? Przecież można było to wykorzystać od razu. Co z niego był za żołnierz skoro tak oczywiste rzeczy wylatują mu z głowy. Posłał rzeź w kierunku podpalonego przez Francuzkę szturmowca z dziką nadzieją na małą eksplozję i wyeliminowanie tego natręta.
Natychmiast po tym przeniósł wzrok w kierunku drugiego ze sług Satori, z którym zabawiała się teraz Olivia. Zaaplikował momentalnie krioamunicję i oddał strzał w jego kierunku.

[Olivia Harvin]

Ciche turrr….turrr… turrr… przykuło uwagę Olivii, w tej chwili wyczulonej na każdy, możliwy dźwięk. Rozejrzała się, a kiedy jej oczy zatrzymały się na granacie, dosłownie i w przenośni stały się większe. W tej chwili powinna z piskiem oraz krzykiem uciekać gdzie pieprz rośnie, jednakże w obecnej sytuacji nie było to nijak wskazane, jeśli chciało się zachować głowę na swoim miejscu. Zdecydowała się więc rzucić ślizgiem przed siebie, chcąc przekoziołkować możliwie jak najdalej. Ta charakterystyczna poza z vidów akcji powinna być chyba wymowniejsza od darcia się, że granat zaraz wybuchnie. Olivia aktywowała swoją barierę biotyczną, chcąc zminimalizować ewentualne straty w swojej tarczy na skutek wybuchu. I w duchu modliła się, aby zaryła chociaż delikatnie o tę posadzkę i nie roztrzaskała sobie brody.
Zaraz też podniosła się bądź przeturlała na bok, w zależności od sytuacji, w której się znalazła i od tego, przed czym tak naprawdę przyszło się jej ponownie bronić.

[Rzut kością]

Irene i Marszall (kombinacja)
(100 + 25( 2 + 2 ))=1000

Marshall rzut na trafienie: 50 + 20 = 70 - 5 = 65
- 5 odległość od celu
1
540 / 2 = 270

Zombie rzut na trafienie (Marshall): 50 + 7 = 57 - 5 = 52
- 5 odległość od celu
3
(680 * 25)/100 = 170
Zombie rzut na trafienie (Irene): 50 + 7 = 57 - 5 = 52
- 5 odległość od celu
4
608 / 2 = 340
Wyświetl wiadomość pozafabularną

Dziwne, że jakoś nikt nie zwrócił uwagi, że źle rozliczam zombiakowi rzuty.

Wasza obecna sytuacja:
Irene:
Tarcze: 650 - 340 = 310
Pancerz: 10
Olivia:
Tarcze: 270
Pancerz: 750
Marshall:
Tarcze: 270 - 170 = 100
Pancerz: 400

[Mistrz Gry]

Wystrzelona przez Irene plazma bezbłędnie trafiła w wykonującego taktyczny odwrót sługę Satori. Mimo tego wydawało się, że sam oblepiający przeciwnika płonący „żel” nie wystarczy by wyeliminować stwarzane przez wrogiego szturmowca zagrożenie. Było tak dopóki odgrywający rolę etatowego rycerza na białym koniu chorąży nie przypomniał sobie o istnieniu cudownego sposobu łączenia umiejętności. Kiedy wystrzelona przez niego Rzeź połączyła się z mocą Irene nastąpił niesamowicie malowniczy wybuch z towarzyszącym mu, dobrze znanym złodziejce, trzaskiem pękającego pancerza. Na nieszczęście zombie on nie mógł liczyć na natychmiastową pomoc kolegi po fachu. Zaledwie kilka sekund później leżał już w szybko powiększającej się kałuży własnej krwi wypływającej z wielu ran zadanych najprawdopodobniej przez wbite w ciało fragmenty opancerzenia.
Tymczasem Olivia, niczym otoczony biotyką pocisk, pchnięty falą uderzeniową granatu, wylądowała z głuchym uderzeniu wylądowała telemarkiem na posadzce pięć metrów od poważnie już okaleczonych zwłok azjaty. Szczęście biotyczki znów dało o sobie znać kiedy atakujący ją zombie chwilowo stracił nią zainteresowanie atakując jej towarzyszy. Z powodu pewnej odległości od celu nie wszystkie pociski zdołały naruszyć tarcze domorosłych bohaterów, jednak chroniona przez niemal całkowicie strzaskany pancerz Irene straciła ponad połowę swoich osłon. Podobnie przedstawiała się sytuacja Marshalla, którego generator od początku walki przeżywał ciężkie chwile. Jasnym było, że w interesie tej pary jest jak najszybsze zakończenie walki, do czego na pewno przyczyniły się dwa pociski chorążego naruszające tarcze i częściowo zamrażające jedynego pozostałego zombie.
Tymczasem pasek ekranu ładowania doczołgał się do powodującej zawrót głowy wartości siedemdziesiąt pięć procent.

[Irene Dubois]

To działa... To działa! Znając to dotąd jedynie w teorii, Irene pierwszy raz widziała taki wybuch na oczy i musiała przyznać, że był efektowny. I efektywny, to przede wszystkim. Mężczyzna padł i już się nie podniósł. I ogarnęłaby ją dziwna euforia, gdyby nie została zaatakowana po raz kolejny. Nie czekała więc, nie miała na co.
- Arrow! Jeszcze raz to samo! - rzuciła i nie czekając, posłała spalenie w kierunku ostatniego z zombie.
Siedemdziesiąt pięć procent... Było bliżej niż dalej, ale zakończenie tego horroru nadal zdawało się równie odległe, jak na początku. Uruchomiła kamuflaż i wybiegła zza chorążego. Czuła się bezpieczniej za jego plecami, mimo, że praktycznie nie dawały one żadnej osłony. Ale Irene daleko było do bycia bohaterką i modliła się, żeby już więcej nie musiała być. Przebiegła pod samą jednostkę centralną, licząc na to, że nawet jeśli ostatni z wrogów przeżyje to może chociaż nie zauważy, że się przeniosła. Pochyliła się nad terminalem i przyjrzała się mu, marszcząc brwi. Trzeba to przyspieszyć. Jeśli wydało się jej to wykonalne, podpięła się do niego swoim omni-kluczem, by w miarę możliwości przyspieszyć przesył danych. Potrzebowali stu procent i potrzebowali ich tak szybko, jak to tylko było możliwe.