William zatrzymał się prawie natychmiastowo. Podejrzewał, że ruda może go zaraz zatrzymać, więc to nie było tak, że prawie co wpadł na nią, tylko był rzecz jasna przygotowany. Stanął kilka metrów za towarzyszką, przylegając do ściany i oczekując na znak by ruszyć dalej. Jednocześnie błękitny, przyglądał się Fence, która to wychylała się, sprawdzając co się dzieje na ulicy. Ciała na przeciwko dostrzegł dopiero po chwili i zaczął im się przyglądać przez dłuższy czas. Od tak dla zabicia czasu. Z początku robił to dlatego by z ciekawości sprawdzić kim byli nieszczęśnicy, ale potem zdał sobie sprawę, że nie miała to już większego znaczenia. Tutaj na Omedze, a zwłaszcza w strefie mieszkalnej objętej wirusem, ludzie i inne rasy umierali to z różnych powodów. Czasem to przez kradzież, rozbój, a nawet chęć dotarcia do sławnej kliniki Mordina. Przez długi czas ta okolica była niebezpieczna do tego stopnia, że większość omijała szerokim łukiem Gozu. Nie dlatego, że sytuacja była tutaj niebezpieczna i nie sprzyjająca dobrej ochronie, ale dlatego, że Błękitni wprowadzili praktycznie stan wojenny obecnej sytuacji na ich dzielnicy. Okres ten trwał naprawdę długi czas i ostatecznie trzeba było z tym skończyć. Po dłuższej konsternacji, Will zerknął na Tocco, która przemówiła do niego odnośnie ich dalszych poczynać. Jeśli osoba, która się tam znajdowała wciąż była niedaleko, to z pewnością przyczyną zgonu tej dwójki mógł być prawdopodobnie właśnie on, bądź ona. Może i nawet ono. Widząc jak ruda zamierzała iść dalej, Kraiven lekko złapał ją za ramię, odpowiadając
- Musimy trzymać dystans. Poczekajmy chwilkę. Niech sobie pójdzie - odparł cicho przez swój hełmofon do towarzyszki, patrząc na nią. Miał nadzieję, że dostosuje się do tego nim ruszy dalej, bowiem istniało dużo prawdopodobieństwo, że ów gość mógł się nagle odwrócić w ich stronę. Wtedy byliby naprawdę w kiepskiej sytuacji. A tego nie chcieli. Nie mniej, krótko ją trzymał. Puścił ją w momencie wypowiedzenia pierwszego zdania. W zależności od jej poczynań, Kraiven złapał swój karabin w obie ręce i był gotów do drogi. Nawet jeśli ona nie zgadzała się z jego zdaniem.
W dziecku rzadko kiedy widzi się jakiekolwiek niebezpieczeństwo czy utrudnienie, to, co zrobiła dziewczynka było więc niemałym zaskoczeniem. Gdy po dłuższej chwili milczenia Fenenna skinęła wreszcie głową, wyjątkowo przyznając Williamowi rację i uczyniła krok do przodu, dziewczyna gwałtownie pokręciła głową, zastępując im drogę. Nic nie mówiąc - kładąc palec na ustach zasugerowała, by nie odzywali się również Błękitni - wskazała w kierunku placu, ale też za siebie, jak gdyby za mieszkania, przy których się kryła i ponownie pokręciła przecząco głową. Bardzo sugestywnie przejechała też palcem po gardle, w zrozumiałym dla każdej rasy geście. Gdy jednak czasem podobna gestykulacja jest groźbą, tak teraz była raczej ostrzeżeniem - bo trudno było się spodziewać, by to dziewczyna miała poderżnąć im gardła, gdy spróbują iść dalej.
Chwila dokładniejszej obserwacji pozwalała zrewidować nieco pierwszą ocenę. Batarianin nie wyglądał tak źle, jak początkowo się wydawało, choć z pewnością cierpiał. Sam kaszel musiał być męczący, ponadto możliwym było, że dyszący ciężko mężczyzna doświadcza także jakiegoś bólu - na to wskazywałyby pojawiające się co jakiś czas skrzywienia twarzy. Osobnik nie był jednak skulony, co kazało raczej wykluczyć ból brzucha. Leżąc na materacu, zajmował całą jego długość, nie był jednak okryty żadnym kocem czy kołdrą. Odnosiło się wrażenie, że w pewnym momencie batarianinowi po prostu zabrakło sił i jak padł na łóżko, tak już został. Nie widać było przy nim też żadnych leków, tym bardziej przedmiotów ostrych. W tej chwili trudno było dostrzec w nim terrorystę, którym przecież był.
