[Mistrz Gry]

- Cieszę się. - odparła asari, obdarowując nawet kobietę delikatnym uśmiechem, równie przyjaznym, co wyuczonym i sztucznym. Datapad, który posłużył do jej jedynie wiadomego celu, wylądował bez ceregieli na stoliku tuż obok wielkiej kanapy tak lubianej przez Królową. - Może, kiedyś... uratuje ci to skórę? - pytanie zawisło w powietrzu, gdy rozparta na siedzeniu Aria T'Loak odchyliła głowę z dala od Dolores, czekając na sobie tylko wiadome zdarzenie, najemniczkę pozostawiając w sytuacji krępującego i dłużącego się oczekiwania.
Kilka dobrych minut niezręcznej ciszy - jeżeli nazwać można tak było okres, w której przez gwar klubu i łomot muzyki żadna z rozmówczyń nie starała się przebić - przerwało pojawienie się nikogo innego jak Petera Kinga, eskortowanego przez jednego z oficerów asari. - Ach, nareszcie. Para w komplecie, jak miło. - Aria podniosła się, rozmowa zatem nie miała skończyć się dobrotliwymi pogawędkami na kanapie. Kobieta podeszła do stolika i nalała sobie czegoś, co wypełniało dzbanek - jak smakowała i czy zawierało procenty mogli zgadywać, bo nikt skosztowania napitku im nie zaproponował. - Tak się składa, że dzięki twojej partnerce nieco zmieniły się moje plany, wobec ciebie. - z kontekstu wynikało, że zwracać musi się do Petera, jednak fioletowoskóra nie patrzyła nawet w jego pobliże. - Zrobisz dokładnie to, co Ci wcześniej kazano - dostarczysz przesyłkę na wskazane miejsce i odlecisz z dala od tej stacji, zrozumiano? - subtelnie bawiąc się tonem Aria zaznaczyła, że chyba najważniejszym punktem planu jest to, by Petera nie widziano już na Omedze.

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Peter = Dolores

[Dolores]

Dolores jeszcze długo będzie zastanawiała się, jak właściwie udało jej się przeżyć całą tę przygodę. Wciąż wpadała z deszczu pod rynnę, a kiedy już wydawało się, że nie może ugrzęznąć w gorszym bagnie, znowu trafia przed oblicze zadumanej w sobie – a jednak wytrawnej – władczyni Omegi. Najemniczka spędziła na stacji lwią część swojego życia – przynajmniej tego, które pamiętała – bez oglądania tej niebieskiej twarzy, a teraz nawet udało jej się sprowokować prawie serdeczny uśmiech Arii. Czy był to powód do dumy? Niekoniecznie. Samodzielnie wysnuty wniosek na dziś? Bezpieczniej jest działać samej, niż wpieprzać się w kooperację z rozgadanym blondasem.
Kilka następnych minut było swoistą katorgą. Na szczęście nikt nie dawał Lo w pysk, nikt też nie przymuszał jej do rozmów, których odbywać nie chciała. Po pewnym czasie jakiś nieuważny obserwator mógłby nawet uznać, że strażniczka spędza miłe chwile pośród swoich. Byłoby to bardzo, bardzo mylne spostrzeżenie. Nienawidziła tej dudniącej muzyki. Nie znosiła mackogłowych kobiet. Nie cierpiała nie być panią sytuacji.
Nie lubiła również być zaskakiwaną. Właściwie powinien ją cieszyć widok Petera, bo jego brak komplikował jej plany, a jednak nie zdołała z siebie wykrzesać większej dawki entuzjazmu.
- Żyjesz – stwierdziła sucho, unosząc lekko brew. – To się dobrze składa. Naszą umowę biorę za aktualną. – Spojrzała z powrotem na Arię, lekko przekrzywiając głowę. Pytanie, choć wcześniej niewypowiedziane, tak długo wisiało w powietrzu, że dłużej zwlekać nie potrafiła. – Mogę odejść?

[Peter King]

Cała ta wędrówka z punktu A do punktu B nie była oczywiście przesadnie interesująca, ale kiedy Peter zdał sobie sprawę co czeka na końcu drogi, siłą rzeczy zaczął zastanawiać się co może go tam zastać. Trudno było nazwać to zamartwianiem, gdyby Aria chciała go zabić, to nie traciłaby czasu na sprowadzanie go przez swoje oblicze. Na szczęście odpowiedzi przyszły całkiem szybko. Ucieszył się widząc Dolores, ale jego pozytywne nastawienie szybko tak jakoś prysło kiedy ta otworzyła usta ... dlaczego kobiety muszą to robić?
- Da się załatwić - stwierdził w odpowiedzi na oświadczenie Arii.
Na szczęście swoje kredyty miał odebrać poza Omegą, a to oznaczało, że Królowa nie będzie miała wpływu na to czy otrzyma zapłatę. Gdyby okazało się, że miał przechodzić przez to wszystko i nie dostać swojej doli, najchętniej już teraz rozpieprzyłby całą tą lożę jedną szybką detonacją pancerza technologicznego, w sumie to kilkoma, biorąc poprawkę na jej rozmiary. Niestety natura nie wyposażyła go w zbyt wielką tolerancję dla osób, którzy mają w zwyczaju cokolwiek mu kazać, więc choć twarz nadal przyozdabiał mu uśmiech, to w głosie dało się usłyszeć tą niezbyt przyjemną dla ucha nutę mogącą zwiastować nadciągające kłopoty. Na szczęście asari usiłowała zmusić go do czegoś, co i tak planował zrobić, więc sytuacja nie była jeszcze tak dramatyczna.
- Nie dzięki tobie - rzucił w odpowiedzi na słowa Dolores. Przeszedł przez nią zbyt wiele gówna i wnioskując po dotyczących dziewczyny słowach Arii, został za zbyt wielką jego ilość obwiniony, żeby miał podskakiwać z radości na jej widok. Przynajmniej żyła, to zawsze coś.

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Siema Dolololo.
W sumie jedno pytanie Ahri - co z moim sprzętem? Mściciel, Sejmitar, te rzeczy ;)

[Mistrz Gry]

Aria sącząc powoli zawartość kieliszka pozwoliła sobie na delikatny uśmiech, ledwo zauważalny, gdy zakryła go naczyniem. - Znakomicie. Moi ludzie pójdą z wami do doków i załadują... przesyłkę na wasz statek. Dopilnują też oczywiście, że nie zgubicie się w drodze poza stację. - zważywszy na to jak skończyć mogła się ich przygoda, żadne nie mogło narzekać, niemniej wygnanie z Omegi wydawało się decyzją ostateczną. Chociaż - tak naprawdę - tylko nieliczni tęsknili za tym miejsce, gdy już raz zdołali się z niego wyrwać. - Odzyskacie też swoje rzeczy... prawie... w komplecie, bo nie licząc tego, co podjęliście w magazynach i o czym wolałabym, żebyście jak najszybciej zapomnieli, jasne? - upiła kolejny łyk, dając im czas do szybkiego zastanowienia się. - A teraz, jeżeli nie chcecie ryzykować, że zmienię zdanie, ruszycie na umówione spotkanie, a potem... - asari odstawiła kieliszek na stolik i nie spiesząc się z rzuceniem ostatniego słowa krok za krokiem pokonała krótkie schodki prowadzące na podwyższenie loży. Z każdym ruchem jej kształtne biodra zataczały niewielki łuk, a ramiona uginały się delikatnie. - Nie chcę was tu już widzieć. - skończyła, z należną sobie gracją opadając na kanapę.

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Dogadajcie się jakoś, czy chcecie przenieść się do Przestrzeni wokół Omegi, pomijając dalsze wywody, opisy i przechodząc do podsumowania, czy do Stacji Dokowania, jeżeli macie jeszcze potrzebę dodać coś do fabuły. Oczywiście tu też możecie jeszcze coś skrobnąć, Aria ma dziś umiarkowanie dobry humor. ;)

Peter = Dolores

[Peter King]

Na słowa Arii Peter odpowiedział jedynie beznamiętnym kiwaniem głową, ot żeby wszyscy zebrani mieli dobry pogląd na to, że zgadza się ze wszystkim co niebieskoskóra miała do powiedzenia. W tej chwili chciał po prostu odebrać swoje rzeczy, dotrzeć do doków, usiąść za sterem i zostawić całą tą stację na odległym końcu sygnatury cieplnej Nomada.
- To była czysta przyjemność - palnął jeszcze na odchodne, odwrócił się na pięcie i ruszył w swoją stronę.

Na szczęście droga między Zaświatami, a strefą dokowania nie była zbyt skomplikowana. Zresztą już raz ją pokonał i minęło zbyt mało czasu, by miał o niej zapomnieć. Szczególnie, że ponowne nią wędrowanie już od jakiegoś czasu znajdowało się na liście jego najskrytszych marzeń. Świadomość szybkiego opuszczenia Omegi wyraźnie poprawiała mu humor, choć może ucieszona mina była również wywołana faktem, że Mściciel i Sejmitar zwisające z jego ramienia, napawały go tą osobliwą dozą poczucia bezpieczeństwa, które może zapewnić tylko broń maszynowa zdolna po jednym wciśnięciu spustu wystrzelić dość pocisków, by upodobnić człowieka do sera szwajcarskiego pokrytego sporą ilością ketchupu.
To myślenie sprawiało, że znowu zaczął robić się głodny. Przeklął w myślach, zacisnął zęby i narzucił szybsze tempo. Brakowało już tak niewiele ...

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Do tematu: Przestrzeń wokół Omegi

Postanowiłem nieco popędzić, bo spieszno mi na anomalię, zresztą tu i tak nie było już nad czym lamentować. ;)

[Dolores]

Dolores zignorowała Petera, natomiast słowa asari bardzo się jej nie spodobały. Miała ochotę na wakacje, a nie wyprowadzkę z tej pieprzonej stacji. Nie to, że podobało jej się tutejsze towarzystwo, kluby czy klimat, ale tu miała swój kąt.
- Do widzenia - odrzekła przekornie słodkim tonem. W porządku, Aria miała swoje powody, by nie chcieć ich tu widzieć, ale za tydzień i tak nie będzie ich pamiętała. Być może.
Gdy tylko odzyskała swoje rzeczy, wyrzuciła ostentacyjnie nóż podebrany z quariańskiej kuchni i wsadziła do pochewki ostrze, które pasowało tam jak ulał. Poczuła się odrobinę lepiej. Bez wątpienia - pewniej.
- Skoro wasza pani wyrzuca mnie z domu, muszę zebrać mój dobytek - stwierdziła lakonicznie i nawet nie czekała na protesty.

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Do tematu: http://cytadela.eu/viewtopic.php?p=17265#p17265

[Mistrz Gry]

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Akcja przybywa z Niższego poziomu "Zaświatów".

Chociaż trudno byłoby znaleźć osobę, która wchodziła na teren należącej do Arii loży bez krępacji, to Pax nie poczuwał się chyba jednak do wspólnoty z tymi, którzy na samą myśl o spotkaniu z królową Omegi nadziewali się na kijek w dupie. Jako - jakby nie było - jeden z jej chłopców od czarnej roboty, a w istocie po prostu nieco ciemniejszej niż to, co na stacji działo się na porządku dziennym. Oczywiście i jego nie mijała drobna rewizja, mająca na celu upewnić się, że mężczyzna znienacka nie zapragnął zmienić frontu.
Gdy odprawa dobiegła końca, turianina dopuszczono bezpośrednio przed Arię. Asari wyglądała... w najlepszym razie na czymś nieukontentowaną. W najgorszym, jakby dopiero co rodziła, słuchając przy tym melodii, której nienawidzi i wpatrując się w twarz osoby, której również nie znosi. Bardzo niewiele rozumu trzeba było, by domyśleć się, że targa nią coś więcej, niż comiesięczne wahanie nastroju. - Siadaj. - rzuciła do Paxa rzeczowo, nie traktując go ani spojrzeniem, głosem pełnym złości i znużenia. Wzroku nie odrywała od przerzucanych kolejno paru datapadów. Gdy skończyła zaznajamiać się z pierwszym, sięgała po kolejny. Musiała mieć interes do najemnika, ale zachowywała się tak, jakby był jeszcze - lub już - nieaktualny.

[Pyrus Pax]

Wyświetl wiadomość pozafabularną

z Niższy poziom "Zaświatów"

Wreszcie dotarli do loży Arii. Pyrus nienawidził tłoku. A raczej przepychać się przez niego. Fakt ten nieco go zdenerwował, ale ostygł jak tylko dotarli na miejsce. Kontrola nie była dla niego pierwszyzną, w końcu mieszka tu parę ładnych lat. Poddał się jej bez żadnych sprzeciwów i wszedł do środka. Większość odwiedzających królową Omegi stała przed nią na baczność. Pax wszedł nieco wyluzowany, jednak znał doskonale swoje miejsce w szeregu. Bądź co bądź przepracował u T'Loak ładny kawałek czasu. W tym momencie to doświadczenie przydało się raz jeszcze. Aria była wkurzona, więc z twarzy turianina zniknął uśmieszek, spoważniał. Powstrzymał się też od rzucenia komentarza w swoim stylu. Skinął głową i usiadł na kanapie. Sytuacja nie wyglądała ciekawie. Kroiła się brudna robota, albo było już po.
- Jakiś problem, Szefowo? Jak trzeba coś załatwić, zajmę się tym od razu. - rzucił, mając cichą nadzieję, że to poprawi humor asari chociaż troszeczkę.

[Mistrz Gry]

- Szpony. - odpowiedziała lakonicznie, acz zabójczo dobitnie. Jeżeli Paxowi miłym było życie najemnika pod opieką Arii, musiał znać tę świeżej krwi grupę, które najwyraźniej za punkt honoru postawiła sobie uprzykrzanie życia dyktatorce Omegi. Czekając na dalsze słowa wyjaśnienia turianin musiał okazać jeszcze nieco cierpliwości, bo kobietę pochłaniała jeszcze lektura raportów. Po minucie klubowej ciszy - rytmicznego łomotu i szumu rozmów, przez które w danej chwili akurat nikt nie próbował się przebić - odłożyła urządzenie i podjęła kluczowy temat.
- Głupcy. Wydaje im się, że mogą tak po prostu sięgnąć swoimi łapskami po kawałek Omegi i uznać go za własny. - Aria pokręciła głową, zdegustowana, a jednak jej postawa mówiła coś delikatnie innego niż słowa. "Wydaje im się, że mogą zabrać kawałek Omegi, a ja nie spróbuję go odzyskać". Królowa była zdenerwowana. - Rzucili się na kilka bardziej strategicznych punktów Doru. Założyli przyczółki i chyba próbują tam knuć coś większego. - opowiadała ze wzrokiem wbitym w podłogę, bawiąc się przy tym, może nie do końca świadomie, własnymi paznokciami. Cholera, do tej pory nikt tu nie był na tyle bezmyślny, żeby piłować gałąź na której siedzi! - asari pozwoliła sobie w końcu na delikatną erupcję. Szybko się jednak opanowała. - Ale Szpony nie raz udowodniły, że inteligencja to w ich mniemaniu ciężki grzech.

[Pyrus Pax]

Na samo wspomnienie o Szponach najemnik przewrócił oczyma. "Durnie, życie im nie miłe?" - pomyślał, zerkając na Szefową, gdy ta przeglądała jeszcze raporty. Świeżaki chcące uprzykrzyć życie Arii? Są cholernie odważni. Albo głupi. Poprawił się na swoim miejscu, skupiając wzrok na rozmówczyni. Wysłuchał do końca co ma do powiedzenia asari, zastanawiając się w między czasie jak im dokopać.
- Co tu dużo mówić, Szefowo. Albo Ci goście mają tak wielkie jaja, że ich moszna wytwarza własne pole grawitacyjne, albo mają IQ na poziomie ameby. - uśmiechnął się lekko, żuwaczki zaś nerwowo zadrżały - Chyba jednak oboje się zgadzamy, że to druga opcja. - oparł się wygodnie na kanapie - Powinniśmy w nich uderzyć, zanim zdążą uknuć coś w tych swoich norach. Są pierwszymi i będą ostatnimi którzy odwalają taką głupotę. Z radością zajmę się tym osobiście, Szefowo. Wiemy jakimi siłami dysponują? Mam wziąć kilku chłopaków czy załatwić ich samemu? - przeszedł od razu do rzeczy. Nie ma co tracić czasu. T'Loak na pewno wychodziła z takiego samego założenia. Są trzy rzeczy niezmienne na tym świecie. Śmierć, podatki i Omega pod władzą Arii. Szczególnie wtedy, gdy pracuje dla niej Pax.

[Mistrz Gry]

Obrazowe... porównania Paxa być może nie do końca były w stylu jego przełożonej, ale mimo to ta uśmiechnęła się, gdy je przywołał. Entuzjazm turianina utwierdziły kobietę w przekonaniu, że stawiając na Pyrusa nie wybrała nieodpowiedniej osoby. - Doceniam Twój zapał, ale zaczekaj, bo to jeszcze nie wszystko. - Aria odłożyła nareszcie przepełnione raportami datapady i rozsiadła się na swej legendarnej czerwonej kanapie, zakładając ręce na piersi, a jedną nogę na drugą. Uwydatniło to wszelkie kształty lokalnej bogini, która to teraz właśnie patrzyła Paxowi prosto w oczy. - Nawet Ci ufam, ale mimo wszystko nie powierzyłabym Ci takiego zadania, gdyby nie kilka dodatkowych okoliczności. - zabrzmiało to prawie tak uprzejmie, jakby asari powiedziała "z całym szacunkiem". - Cała ta napędzana ambicją banda bruździ mi nie pierwszy raz. Ostatnio wydrapali sobie małą dziurkę w moich kanałach informacyjnych. Jak tylko znajdę przeciek urwę łeb temu, kto za niego odpowiada, ale do tego czasu muszę się liczyć z nieszczelnością. Jeżeli zacznę zbierać oddział, oni mogą zebrać własny, a Doru to najgorsze miejsce na efektowne i nieefektywne strzelaniny. Dlatego na pierwszy ogień pójdziesz ty. - tak przedstawiona sprawa przestawała powoli przypominać zaszczyt, a nieco bardziej karę. Jeżeli Ci się nie uda... cóż, jest jeszcze wielu wolnych strzelców na tej stacji. - uśmiechnęła się nieco złowieszczo. - Szpony mają w naturze zakopywanie się w ciemnych norach i trzeba im przyznać, że są w tym całkiem dobrzy. Wygląda na to, że obstawili co najmniej kilka przecznic. Pójdziesz sam. Ale jest jeszcze coś, co powinno kupić Ci nieco czasu.

[Pyrus Pax]

Pax odetchnął w duchu z delikatną ulgą, gdy królowa Omegi uśmiechnęła się. Dorzucił jeszcze swój luźny uśmieszek, poprawiając się w miejscu.
- Dobrze wiesz, Szefowo, że lubię przechodzić od razu do działania. - turianin słynął ze swojej porywczości. Czasami wychodziło mu to na dobre, czasami nie. Fakt, że Aria "nawet ufa" Paxowi wprawił go w jeszcze lepszy nastrój. Bądź co bądź, łączy ich prawie 8 lat wspólnej pracy. Mimo, że najemnik nigdy nie patrzył na asari jako obiekt pożądania, tudzież flirtu, zrobiło mu się gorąco a żuwaczki zadrżały nerwowo. Palcem odciągnął lekko kołnierz, mając nadzieję nieco ochłonąć. Co prawda była to jego szefowa, ale nie było heteroseksualnego faceta na którego by to nie zadziałało. - Dzięki. W końcu to już osiem lat. Ha, ale jestem stary. - na koniec zwieńczył to swoim uśmiechem. Gdy T'Loak kontynuowała, Pyrus spoważniał. A więc jeszcze do tego wszystkiego kret w szeregach Arii? Pewnie dlatego Szpony były aż tak pewne siebie, by znów nadepnąć na odcisk, jak się jeszcze okaże, niewłaściwej dla nich osoby.
- A więc mamy jeszcze sprzedawczyka? Teraz łapię sytuację. - oparł się nieco wyluzowany - Nie raz mi to mówiłaś Szefowo, a jednak cały czas tu siedzę. Teraz też dam radę to załatwić. I chciałbym usłyszeć, jakiego asa w rękawie ma jeszcze moja ulubiona królowa Omegi.

[Mistrz Gry]

Aria skwitowała go zażenowanym spojrzeniem, uświadamiając, że miejsce kadzidła jest w świątyniach, których to akurat na Omedze Pax dziwnym trafem nie uświadczy. - W Tuhi operuje pewna salariańska sucz, która dopiero co stwierdziła, że lepiej będzie jej pod skrzydłem Szponów, niż moim. Stara się wykombinować jakiś biznes na odrzutach z kopalni, więc musi zaopatrywać się w Doru... - kobieta uśmiechała się już dość przebiegle, ale na wszelki wypadek zdecydowała się wyłożyć swój plan w całości, aby uniknąć niedomówień. - Skoro tak, to zapewne posiada jakąś przepustkę, kod, cokolwiek, dzięki czemu męty ze Szponów nie odstrzelą jej jej pustego łba jak tylko pokaże go w tej okolicy. Więc gdybyś przypadkiem wszedł w jego posiadanie, mógłbyś zaliczyć dwie panienki jednej nocy. - chociaż mieszkańcy Omegi coś jeść musieli, a ogień widziało się tam co kilkadziesiąt metrów, przysłowie o pieczeni jakoś się nie przyjęło. Nie mówiąc już o ptakach i kamieniach, bo tych w ogóle nikt tam nie widział. Jedyny problem w tym, że suka raczej zdawała sobie sprawę, że idzie ze mną na wojnę i mogła przygotować się na ewentualną wizytę. - dodała, by dać Pyrusowi pełny obraz sytuacji. - Pax, jeżeli choć raz naszła Cię chęć przemyśleć następny ruch, nie krępuj się. Salariankę mam w tej chwili w głębokim poważaniu, ale może się kazać użyteczna. Interesuje mnie, żebyś zrobił porządek ze Szponami, albo chociaż zrobił przejście dla moich ludzi. - podsumowała turianinowi swoje oczekiwania. - Daj znać, jak będziesz wiedział co ze sobą zrobić. - skończyła i sięgnęła znów po datapady na kanapie, zagłębiając się ich treści.

[Pyrus Pax]

Na spojrzenie Arii, odpowiedział swoim, nieco przepraszającym. Niestety taki już był. Trwało to sekundę, należało spoważnieć i zastanowić się nad robotą. Oparł się wygodnie i wbił wzrok w losowy punkt przed sobą. A więc opcje są w zasadzie dwie. Mógł uderzyć w nich niczym Rambo, co byłoby w stylu Paxa. Cały problem w tym, że takie akcje wychodzą lepiej jak masz ze sobą kilku ludzi. I kilka mechów. Śmigłowiec też. Niestety na razie nie było komfortu ciężkiego wsparcia, więc w myśl zasady dobry turianin to żywy turianin, pozostaje drugie wyjście. Salarianka. Można upiec dwie pieczenie, Aria będzie zadowolona. A to oznacza niezłą wypłatę. Cel jest przygotowany na ruch królowej Omegi. Na pewno będzie łatwiejszym celem, nawet jeśli spodziewa się Paxa, niż grupa uzbrojonych gości. "Będzie się działo." - przeszło mu przez myśl, poprawione ruchem żuwaczek. Wrócił więc wzrokiem do T'Loak.
- Zawsze jestem chętny na gratisy. Odwiedzę pierw płaza. Będzie na pewno łatwiejszym celem niż Szpony, a i ułatwi mi to robotę z nimi. Są jakieś jeszcze informacje na jej temat? Ach, no i oczywiście co z nią później zrobić? Przyprowadzić czy pozbyć się? - sam dźwięk tego słowa wywołał uśmieszek na twarzy najemnika.

[Mistrz Gry]

- Sucz to sucz, nie mam siły przejmować się tym, co z nią zrobisz. - westchnęła tylko, jakby kwestią wyboru był smak soku do drinka, a nie slariańskie życie. - Jeżeli ją zabijesz, upewnij się, że wszyscy wiedzą za co cierpi. Jeżeli oszczędzisz, że zrozumie swój błąd. Tak czy tak, to już Twoje zmartwienie. - Szpony musiały naprawdę stanąć Arii ością w gardle, skoro królowa skłonna była scedować odpowiedzialność za taką decyzję na jednego ze swoich najemników. Aby dać upust swej złości - albo suchości w gardle, jednak złość zdawałaby się w tej sytuacji o wiele bardziej dramatyczna - kobieta wstała i podeszła do niewielkiego barku tuż obok kanapy. Sięgnęła po jedną - i tylko jedną - szklankę, po czym nalała sobie do niej niewiadomego, bezbarwnego płynu, który z odległości, jaka dzieliła Paxa i butelki, nie posiadał zapachu.
- Tuhi, platformy handlowe. "Cruzer". Idź już, szkoda czasu. - kazała, sącząc swego drinka.

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Gracz przenosi się na Platformy Handlowe.

[Mistrz Gry]

- Łapy precz! - Kobiecy krzyk przedarł się przez - momentami wręcz ogłuszającą - muzykę płynącą z głośników, w której rytm ruszały się na platformach tancerki. Zaświaty wydawały się nigdy nie zmieniać - te same rytmy, ta sama atmosfera. Ten sam, przyciągający niczym najlepszy narkotyk klimat, któremu wielu dało się już zwieść, ale nikomu nie udało się całkowicie wyleczyć. Tylko jedna rzecz tutaj nie pasowała.
- Ostatni raz cię ostrzegam! - głośne warknięcie stojącego nieopodal turianina z pewnością wywarło większe wrażenie na potencjalnych obserwatorach całego zdarzenia niż uprzedni krzyk - mimo cichszego tonu, karabin szturmowy, jaki ochroniarz trzymał w swych rękach, wydawał się wyrażać więcej niż najgłośniejszy wrzask.
- Żądam widzenia się z Arią! - krzyknęła w odpowiedzi kobieta, jak gdyby w ogóle nie zrażona faktem, iż jej przeciwnik był uzbrojony - oraz nie osamotniony, zważywszy uwagę na gwardię, gotową w każdej chwili zareagować na jej gwałtowniejszy ruch.
Jedyną osobą znajdującą się na tejże platformie, która wydawała się nie zwracać uwagi na całą sytuację, była siedząca na kanapie postać. Trzymana w jej dłoni szklanka z alkoholem szybko powędrowała do ust, co było jedyną, możliwą reakcją na ostatni krzyk.
- Wynoś się stąd! Drugi raz tego nie powtórzę. - głos ochroniarza, tym razem zdecydowanie cichszy, przeistoczył się w końcu w warkot, lecz mimo to odniósł dzięki ostatnim słowom znacznie lepszy rezultat niż przed poprzednie trzy minuty pseudo dyskusji. Postać siedząca na kanapie przechyliła lekko głowę w swoją lewą stronę, by móc kątem oka zerknąć na turianina, widocznego między filarami stojącego na półpiętrze, między schodami prowadzącymi z parteru, właściwego poziomu Zaświatów, na niewielką platformę poziom wyżej.
To, co zdecydowanie wpłynęło na stojącą na schodach blondynkę, nie było tonem jego głosu, a subtelnie kierującą się w jej stronę lufą karabinu trzymanego przez turianina w dłoniach. Przez moment kobieta wahała się, co było aż nadto widocznie, by rzucić chwilę później przekleństwem, na tyle donośnie, by dotarło ono do uszu siedzącej na kanapie postaci. Wypowiedziane jednak przez osobę na tyle nieistotną, by nikt inny się tym nie przejął.
- Dała sobie spokój - zakomunikował turianin, podchodząc nieco do siedzącej na kanapie postaci. - Ale na pewno nie na długo.. To trzeci taki najazd dzisiaj. Może stać się kłopotliwa.
- Więc wiesz, co powinieneś z tym zrobić - odpowiedział mu spokojny, władczy wręcz ton. Aria T'Loak przeniosła swe spojrzenie z niższego poziomu tłumu i wijących się w rytm muzyki tancerek na stojącego naprzeciw niej ochroniarza, pozwalając, by zawieszone na nim spojrzenie trwało przez kilka sekund, póki znowuż to nie straci zainteresowania. Udała więc, że nie dostrzegła skinienia głową turianina, zajęta upijaniem kolejnych łyków alkoholu, by chwilę później odwrócić się ponownie, bokiem do oparcia kanapy i, z wyraźną nudą na twarzy, powrócić do obserwacji dzisiejszych klubowiczów.

[Mistrz Gry]

Gdy tylko Deriet i Arlea postawili stopę na wyższym poziomie Zaświatów do ich uszu dotarła, charakterystyczna dla tego miejsca, momentami ogłuszająca muzyka. Niepątpliwie była to idealna oprawa muzyczna dla planowanego przez nich zabójstwa; wysoki poziom decybeli bez wątpienia zagłuszy krzyk jaki mogłaby wydać z siebie ich ofiara. Kierując się do celu, który wzbudzałby najmniejszą podejrzliwość; baru, para uważnie obserwowała otoczenie. Zlokalizowanie ofiary nie zajęło im wiele czasu, od chwili gdy po raz pierwszy zobaczyli ją na kamerze niewiele się zmieniło; turianin nie spuszczał wzroku z pląsających na „scenie” asari i co chwilę zamawiał kolejne drinki być może kupione za pieniądze uzyskane ze sprzedaży skradzionej broni. Siedzący obok niego salarianin bawił się staromodną zapalniczką i nie zwracał zbytniej uwagi na tancerki, z tego co zabójcy mogli dostrzec obcy nie wyglądał na szczęśliwego; najprawdopodobniej Aria zakazała mu wniesienia na teren klubu wymienionego w aktach miotacza ognia. Drugiego ochroniarza nadal nie było widać, jednak po chwili Deriet dostrzegł w rogu pomieszczenia niepozorne drzwi prawdopodobnie prowadzące na zaplecze.

[Deriet Kent]

Weszli do środka bez przeszkód udając parę zakochanych i nie rzucając się w oczy. Od razu zobaczyli ich cel więc drell uśmiechnął się w duchu że tamten nie zachciał nagle wyjść. Widać po sposobie patrzenia na tancerki i picia drinków musiał być już dobrze wstawiony, a to tylko ułatwiało im zadanie.
To że Salarianin tez nie miał miotacza ognia też ułatwiało mu zadanie, chociaż pewnie miał inne pukawki w zapasie. Najgorsze było że tamtego drugiego ochroniarza nie było widać, ale szef się tym nie przejmował. Salarian też był znudzony więc albo tylko udawał, albo został wyznaczony do ochrony z przymusu pracy i teraz odwalał fuszerkę.
- Załatwię ci ten strój. Poczekaj tutaj. - rzekł ściszonym głosem do Asari. - Tymczasem nie spuszczaj go z oczu i spróbuj namierzyć tego drugiego.
Odstąpił od niej i nie rzucając się w oczy, brodząc przez spory pewnie tłum kierował się jak najbliżej uchylonego wejścia na zaplecze. Coś łatwo idzie, ale drell nei będzie narzekał na słabe punkty w ochronie. Gdy był już blisko ukradkiem włączył kamuflaż taktyczny, by nikt nie zobaczył jak wchodzi wśliznął się na zaplecze zakładając hełm. Wolałby nie mieć wiecznego zakazu wstępu gdyby ktoś go tu nakrył, albo rozpoznał. Będzie musiał odpowiednio działać kamuflażem by nikt go nie dojrzał. Kiedy czas dobiega końca stara sie znaleźć sobie kryjówkę i ruszyć dalej na zaplecze gdy ten się znów naładuje. nasłuchuje albo damskich głosów lub oznaczeń pokazujących drogę do kobiecej przebieralni.

[Rzut kością]

Rzut na to czy Deriet zostanie usłyszany przez ochroniarza:
wartość bazowa: 50
+ 20 wyszkolony zabójca
+ 5 zwinność

50 + 20 + 5 = 75

0

[Mistrz Gry]

Arlea skinęła głową na znak zgody i przysiadła przy barze tak, by móc bez przeszkód obserwować cel samej będąc poza zasięgiem wzroku podchmielonego turianina i co ważniejsze jego ochroniarza. Zamówiła niewielkiego bajecznie kolorowego drinka, którego najwyraźniej zamierzała powoli sączyć czekając na Derieta, bez najmniejszego problemu wtapiając się w tłum klientów klubu.
W chwili gdy Deriet, z nadal aktywnym kamuflażem, przeszedł przez drzwi prowadzące na zaplecze jego oczom ukazał się popierający ścianę, jakieś trzy metry od niego, krogański ochroniarz. Wyraźnie znudzony brakiem chętnych do ponadprogramowych odwiedzin u zatrudnionych w klubie dziewczyn rzucił tylko przelotne spojrzenie na otwarte drzwi, po czym wrócił do kontemplowania wzorów farby na ścianie przed sobą. Walka z nim w ciasnym korytarzu, gdzie pole manewru Derieta zostałoby poważne ograniczone nie była najlepszym pomysłem. Zamiast tego drell korzystając ze swojego wyszkolenia i wrodzonej zwinności zręcznie wyminął kroganina, mając przed sobą wolną drogę na zaplecze. Do jego uszu dochodziły z oddali przytłumione odgłosy, prawdopodobnie wydobywające się zza któregoś z dwóch rogów korytarza tuż przed nim.