[Mistrz Gry]

Aria przysłuchiwała się słowom Dolores z jednocześnie co raz szerszym uśmiechem ale i co raz wyżej uniesioną brwią. Z jednej strony taki pokaz brawury musiał być pewnym ciosem dla jej autorytetu. Z drugiej, jedyni świadkowie dobrze wiedzieli gdzie ich miejsce i asari mogła sobie przyjęcie oporu przesłuchiwanej z rozbawieniem. Ofiara władczyni połknęła przynętę; stratą byłoby porzucić rozpoczętą już partię. Widzę, że jesteś twarda jak na robactwo przystało... - skomentowała kobieta. W wielu innych ustach byłaby to obelga, ale pochodząc od Arii stanowiły raczej ekscentryczny komplement. - Niektórzy chłopcy lubią takie... - dodała, spoglądając na moment poza Dolores, na turianina, który wszedł do pomieszczenia. Tymczasem tak zwani chłopcy, choć wciąż wyciągnięci niemal na baczność, pozwolili sobie zerknąć na chwilę dziewczynę. Batarianie nie słynęli z pałania miłością do ludzi, ale gdyby najemniczka w tej sytuacji choć pobieżnie rozejrzałaby się wokół, w co najmniej jednej parze par oczu dostrzegłaby niepokojący błysk. - Z resztą ja też. - dorzuciła asari z bardzo teatralnym uśmiechem, następnie wczytując się w dostarczony jej datapad. - To przy nich znaleźliśmy... - skomentował turianin. Jego głos był wyraźnie przesycony obawą, pewnego rodzaju strachem. Królowa pochwyciła to bez problemu i zawartość urządzenie pochłonęła łapczywie, szybko przeskakując oczami ze słowa na słowo.
W pewnym momencie napięta od dłuższego czasu atmosfera osiągnęła punkt krytyczny i pękła. Aria niespodziewanie rozbłysnęła jaskrawą biotyczną poświatą, o barwie zanurzonej gdzieś w toni łączącej błękit i fiolet. Błysk ten prawie natychmiast przemienił się w eksplozję, której huk dołożył do wszechobecnej muzyki jedną, fałszywą nutę. Asari odrzuciła datapad gładkim ruchem, ale z pomocą biotyki niewielki przedmiot zachował się prawie jak pocisk. Królowa zerwała się ze swej czerwonej kanapy z delikatnym warknięciem. - Skąd macie te dane? Dostaliście je od vorcha? - zważywszy na jej zachowania i sławny wręcz temperament, głos Arii był prawie że kojąco łagodny. - Przecież to zidiociałe pasożyty niezdolne odróżnić mięsa od własnych młodych. Skąd wzięliście te dane? - biotyczka natarła na Dolores, zatrzymując się dopiero kilka kroków przed nią.

[Dolores]

Asari była dla Dolores nieodgadnionym bytem. Nie potrafiła określić, ile fałszu jest w kobiecie – co czuje? na ile poważnie mówi? kiedy każe zapłacić za nonszalancję? Strażniczka nie mogła nawet obrazić się za określenie „robactwo”, bo każda chwila życia była dla niej cenna, nie wspominając o tym, że niebieskoskóra może wręcz rzuciła w jej stronę komplement…?
Na jej dalsze słowa ani na chwilę nie spuściła spojrzenia z oczu biotyczki, ale miała dziwne wrażenie, że atmosfera się zagęszcza. Za chwilę była jeszcze bardziej zmieszana… ale gdyby miała w sobie dość bezczelności, mogłaby odpowiedzieć miłym słówkiem: że i Aria jest niczego sobie. Oczywiście w kategorii psychopatycznej, despotycznej obcej. Chcąc nie chcąc, Dolores naprawdę szanowała tą jedną, jedyną asari. A może było to zbyt miłe słowo? Może po prostu ją tolerowała z powodu – o ironio – niepokoju, jaki w stosunku do niej czuła?
Do akcji wkroczył turianin i podał Królowej datapad, a jakieś małe ukłucie w boku Dolores podpowiedziało jej, że być może King wpakował ich w jeszcze gorsze kłopoty, niż się spodziewała… tak. Ciężko było przyznać, że to ona podsunęła mu tę okazję.
Kiedy władczyni Omegi podniosła się z kanapy, dziewczyna wykonała nerwowy ruch, jakby chciała się cofnąć, ale mimo to pozostała na miejscu. Z boku może wyglądała na dziwnie spokojną, kontrolując oddech i starając się rozluźnić mięśnie, ale asari przy odrobinie chęci mogła wyczytać z jej oczu, że jest dużo gorzej.
Strażniczka nie dała sobie więcej niż dwie sekundy na ułożenie w głowie słów, nie chciała zwlekać z odpowiedzią, ale w gardle niemiłosiernie jej zaschło.
- Nie wiem, co to za dane – przyznała ostrożnie. – Peter mógł dostać je od swojego zleceniodawcy. Pewnego handlarza… mogłabym was do niego zaprowadzić – dodała zachowawczo. Nie chciała zdradzać za dużo szczegółów, poza tym im mniej wiedziała, tym lepiej. Czuła, że quarianie to kłamliwe sukinkoty, którym tylko przekręty siedzą w tych zakutych w hełmy łbach.
Dopiero teraz zdecydowała się zerknąć szybko na pilota. Nadal leżał nieprzytomny. Chyba nieprzytomny. Nie miała czasu oceniać, bo wolała trzymać wzrok na asari. Uwierzy jej? Zechce współpracować? Było to jakieś światełko w tunelu.

[Mistrz Gry]

Dolores ledwo zdążyła wypowiedzieć słowa, które sobie naprędce uporządkowała, gdy błękitna dłoń smagnęła ją w policzek. Nie byłby to może tak poruszający cios, gdyby asari nie włożyła w niego część swej zmaterializowanej poprzez biotykę frustracji. Policzek był tak mocny, że kobietę niemal obróciło w miejscu. - Chcesz mi powiedzieć, że złapano Cię z dyskami pod pachą, a ty nie wiesz skąd się tam wzięły? Musisz być nie mniejszą idiotką niż ta za którą mnie uważasz. - warknęła Aria. Wszystkie pozory uprzejmości i obojętności, które do tej pory nie zdążyły ulecieć z Królowej nareszcie odparowały, pozostawiając przepełnione złością spojrzenie. - To bardzo miłe z Twojej strony, wykręcać się kolegą, ale uznajmy, że on jest już martwy i musisz bronić się sama, dobrze? - zapytała asari, już nieco lżejszym tonem. Wtórujący tym słowom uśmiech nie był jednak obrazem niczego prócz kpiny. Kobieta posłała najemniczce jeszcze jedno mordercze spojrzenie, następnie się obróciła. - Skrzynie, które próbowaliście wynieść z magazynów. - uściśliła temat rozmowy, swymi długimi, zgrabnymi nogami pokonując schodki prowadzące na szczyt jej loży - Co chcieliście z nimi zrobić? Skąd się wzięły? Zeszliście tam na szaber, czy nadstawialiście kark za kogoś? - Aria opadła z powrotem na swą czerwoną kanapę.

[Dolores]

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Chyba dalej nie wiem, co to za datapad, bo pamiętam tylko dane z omni-klucza, aaale co tam, pogadać ze słodką Arią można <3 ;D

Że była zszokowana, to mało powiedziane. Otworzyła przymknięte oczy i spojrzała chłodno na asari. Jeśli przed chwilą tlił się w niej strach, to całkowicie zgasł w momencie, gdy dłoń niebieskoskórej dotknęła jej policzka. Zastąpił go czysty, ale kontrolowany gniew. Dolores zacisnęła pięści.
- Nie wiem, co to za dane, bo nie wpycham nosa w nieswoje sprawy – odpowiedziała spokojnie, zniżając głos. – Peter podjął się zlecenia, a dla mnie ważne było tylko dopilnowanie, aby dopełnił go w jednym kawałku. Zadaniem mojego towarzysza było wywieźć te skrzynie dla wspomnianego handlarza, jednak jestem pewna, że Peter również nie wiedział, co się w nich znajduje. – Przechyliła zawadiacko głowię. – Szkoda, że po drodze musieliśmy trafić na zwierzaki i ich nieudolnych treserów – wycedziła bardziej świadomie, niż można by przypuszczać, gotowa na przyjęcie kary za kąśliwe słowa.

[Mistrz Gry]

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Mógłbym w prawdzie jeszcze Cię pomęczyć, aż sama wszystkiego nie skojarzysz, ale musisz w końcu przestać się pogrążać. :P

Poszliście po skrzynie. Ludzie Arii złapali was ze skrzyniami. Ludzie Arii zajrzeli do skrzyń. Znaleźli tam jakieś dyski z danymi. Powiedzieli Arii. Aria się piekli.

Mam nadzieję, że to obrazuje sytuację. ^^

Wbrew temu, czego spodziewać się mogła Dolores, jej niewybredny żart spotkał się króciuteńkim acz ciepłym śmiechem, nie atakiem furii. - Przyznaję, że nie trafiliście na najbystrzejszego z moich oficerów. Czego z resztą dowodzi jego śmierć. - coś w głosie asari drgnęło. Nie współczucie ani żal - na to nikt chyba nie liczył - raczej pewna odraza; sugestia, że dowódca pokonanego oddziału powinien posypywać głowę popiołem czy czymkolwiek co miał pod ręką tak, gdzie trafi. - Jego niewątpliwą zaletą było jednak to, że znał swoje miejsce. To bardzo pożądana cecha wśród robactwa takiego jak ty czy on. - rzuciła Aria bez jakiejkolwiek złośliwości, jakby jej słowa były szeroko przyjętym dogmatem. - A teraz wszystkie robaki z okolicy zbiegną się, by obgryźć jego truchło. Co gorsza niektórym może przyjść do głowy, by po jego padlinie wspiąć się gdzieś wyżej. Takie osobniki trzeba bezwzględnie tępić. - stwierdziła, przyglądając się niby swoim paznokciom. Niespodziewanie zwróciła się twarzą wprost do Dolores - Nie uważasz? - zapytała, świdrując kobietę spojrzeniem. Gdzieś poza sobą, na granicy słyszalności, najemniczka usłyszała odgłos nerwowego przełykania śliny.

[Dolores]

Wyświetl wiadomość pozafabularną

No to pytałam na PW, czy to ze skrzynek :D Myślałam, że zostały w magazynie, moje przeoczenie. Tak, to obrazuje sytuację i wszystko (?) już jasne :D

Dolores zaczęła dochodzić do wniosku, że Aria przyjęła sobie zasadę, aby zaskakiwać, cokolwiek by się nie działo. Tym razem dziewczynie było to oczywiście na rękę, ale na dłuższą metę niosło za sobą niepewność i duże ryzyko. W jej obecnym położeniu, niestety, był to tylko jeden z problemów.
Tym razem, to jest od kiedy asari przekroczyła magiczną granicę i rozdrażniła najemniczkę swoim małym atakiem, słowo „robactwo” zaczęło strażniczkę irytować. Nie mogła na to nic poradzić, ale w jej spojrzeniu na stałe zagościła jakaś lodowata niechęć.
Dolores nie odpowiadała dłuższą, denerwującą chwilę. Choć muzyka grała, jak gdyby nigdy nic, wydawać by się mogło, że jest niebezpiecznie cicho. W końcu odezwała się obojętnym głosem:
- Twój cyrk, twoje małpy, Ario. Co mi do tego? I tak grasz tylko według własnych zasad.
Ciekawe, czy niebieskoskóra wiedziała w ogóle, jak wyglądają te zwierzęta – głupia myśl przebiegła przez głowę dziewczyny. Nawet wytrenowany, zdawałoby się, mózg płatał figle w nietypowych sytuacjach.

[Mistrz Gry]

Złowrogi, kpiący uśmieszek na twarzy asari zzmienił się w szczery uśmiech zadowolenia i aprobaty. - Widzę, że jednak rozumiesz co się wokół Ciebie dzieje. - skomentowała słowa najemniczki. Chociaż można było odnieść wrażenie, że nie do końca takiej odpowiedzi się spodziewała, co dało się wnioskować po niewielkim zaskoczeniu, które na mgnienie oka odbiło się na obliczu Arii, to zdecydowanie Doloresjej nie zawiodła. - Nie zapomnij tylko, że jeśli nie zamierzasz wypaść z tej naszej małej rozgrywki na Omedze, ty również musisz mieć moje zasady w małym palcu i małym móżdżku. - Królowa nie mogła sobie odpuścić kolejnego niewybrednego komentarza mowa jej ciała - zdecydowanie swobodniejsze ruchy, nagłe wygładzenie się czoła, powrót do rozpartej na ogromnej sofie pozy - sugerowała, że cokolwiek dotąd obmyślała Aria, właśnie podjęła decyzję. - ON jest martwy. - asari wskazała wciąż nieprzytomnego mężczyznę. - I radzę się z tym pogodzić. Zginęli moi ludzie i nawet jeśli chodzi o najgorsze szumowiny, ktoś musi za to odpowiedzieć. Pytanie, czy tu dalej uważasz umowę między wami za obowiązującą.

[Dolores]

W tym momencie chodziło o przetrwanie. Nie było tu miejsca na sentymenty w stosunku do mężczyzny, którego dopiero co poznała. Nawet pomimo tego, że nie życzyła mu źle. Fakt, to w jego towarzystwie wpakowała się w kłopoty i nie raz zagrał jej na nerwach, a jednak nie miała powodu żywić do niego szczerej niechęci. Sytuacja wymagała jednak stanowczych kroków.
- Skoro nie otrzymam zapłaty, to jestem skłonna uznać umowę za wygasłą – powiedziała tonem wypranym z emocji.
Czyżby udało się ułaskawić Arię? Nie wierzyła, aby mogło to być tak proste. Gdzieś tkwił zapewne haczyk, może to była część dalsza gry Królowej. Z tej partii nie można jednak było się wycofać. Następny ruch należał do asari – i mógł to być ruch kończący tę rozgrywkę.

[Mistrz Gry]

- Świetnie. - odparła Aria, ze wzrokiem skierowanym na tłum bawiących się w centrum klubu; asari stopniowo zdawała się zwracać na kobietę co raz mniej uwagi, jakby uznając jej obecność za mniej istotną z każdym wypowiedzianym przez Dolores zdaniem. Czy należało jednak skupiać na sobie zbędne zainteresowanie w pobliżu niebieskoskórej? - Zatem skoro nie jesteś zajęta, popracujesz dla mnie... - poinformowała królowa głosem bliskim westchnięcia od niechcenia.
Być może bardziej zaskakująca od decyzji Arii była reakcja jej podwładnych - czy może należało nazwać ich współpracownikami Dolores? Zamiast pomruków zdenerwowania i szeptów zdziwienia, wyrwały im się jedynie ciche chichoty. Witali ją w swym gronie z rozbawieniem? A może był to raczej złowrogi omen wskazujący że najemniczka jeszcze nie wszystkiego się dowiedziała?

[Dolores]

Dolores spojrzała na chwilę ku górze, jakby chcąc upomnieć nienazwane niebiosa, że dobrze wie, iż nic na tym świecie nie ma za darmo. Kącik jej ust uniósł się nieznacznie, tak, że właściwie ciężko było to nazwać uśmiechem, jednak jej twarz od razu nabrała łagodniejszych rys wskazujących na lekkie rozbawienie. To mogła być jej szansa, lecz równie dobrze słownikowy przykład na „z deszczu pod rynnę”. Niewykluczone przecież było, że ta „praca” od Arii to była tylko jej zagrywka, aby upiec dwie pieczenie na jednym ogniu: odhaczyć jakieś zadanko i przy okazji dać się zabić najemniczce. Właściwie to brzmiało i tak lepiej niż egzekucja, a zlecenie od samej asari było punktem kulminacyjnym pobytu dziewczyny na Omedze. Och, czyż nie byłaby to wielka szkoda, gdyby przedtem udało się jej jednak opuścić tę przeklętą stację? Westchnęła bezgłośnie, nadal w ten minimalnie wesoły sposób, nie dając się podpuścić chichotom, które dźwięczały wokół.
- Słucham – odparła grzecznie, choć z niemal niedosłyszalną nutką lekceważenia.

[Mistrz Gry]

Delikatne niuanse w tonie Dolores zapewnie nie umknęły uwadze doktorski Omegi, która miała większe doświadczenie w prowadzeniu podobnych rozmów niż ludzkość w lotach międzygwiezdnych - mając już jednak pewność, że kobieta zaniechała dalszego oporu, zignorowała je. - Grzeczna dziewczynka. - asari uśmiechnęła się gorzko, jakby kogoś torturowała czerpiąc z tego niemałą przyjemność. - Ty i twój chłoptaś staliście się częścią poważnego wycieku informacji, których nie mam zamiaru publikować. Coś takiego trzeba jak najszybciej uciąć. - do tej pory lawirujący między różnymi emocjami głos Arii stał się jednostajnie władczy - Jeżeli nie chcesz, aby linia cięcia przebiegała przez twoją szyję, znajdziesz waszego zleceniodawcę, dowiesz się skąd on wiedział o tym pakunku i upewnisz, że przestanie rozpowiadać na ten temat. - to, co nie zostało powiedziane wprost, łatwo było wyczytać z twarzy królowej; kobieta nie była zwolenniczką pokojowych rozwiązań - Czy mówię zrozumiale? - asari całą sobą sugerowała, że lepiej aby tak było.

[Dolores]

Odetchnęła w duchu, przywołując w pamięci moment, gdy zapierała się przed Peterem, że to będzie jego zlecenie, bo ona nie ufa quarianom. Nie dość, że miała słuszność, to dodatkowo teraz miało jej to zapewnić wewnętrzny spokój, bo choć sentymentalna nie była, to wewnętrzny obowiązek zachowania profesjonalizmu kazał jej być wierną zleceniodawcom. Nie za cenę życia, to jasne, więc pewnie i tak zrobiłaby to, co kazała Aria, ale teraz miała się tym zająć z czystym sumieniem.
- Oczywiście – odpowiedziała krótko Dolores, choć na usta cisnęło się jej jeszcze: „skoro to ma poprawić nasze relacje”. Wysunęła przed siebie skrępowane nadgarstki i dodała melodyjnie: – To nie ułatwi mi jednak sprawy.

[Mistrz Gry]

Jedno skinienie Arii wystarczyło, by tuż obok Dolores wyrósł jeden z drabów królowej. Batarianin zbliżył swój cyfrowy klucz do krępujących kobietę kajdan, których działanie po chwili ustało, przywracając jej dłoniom swobodęruchu. Kolejny drobny gest asari sprawił, że podeszła do niej dwójka turian. - Radzęnie tracić czasu. - bąknęła niebieskoskóra, już niemal kompletnie obojętna na obecność najemniczki - I nie zaprzątaj sobie głowy informowaniem o postępach. Będę miała na Ciebie oko. - stwierdziła Aria i oddała się oglądaniu tańczącego tłumu. Rozmowa wyglądała na skończoną. A dwóch "współpracowników" Dolores najwyraźniej nie miało zamiaru narzucać jej drogi do celu tak długo, jak sama obierze ich zdaniem odpowiednią.

[Dolores]

Dolores zaczęło zastanawiać, jakim cudem kilkusetletnia asari może przesiadywać całe dnie i noce w klubie z tak marną muzyką i klientelą, nie wydając się tym wszystkim znudzona. Sama dziewczyna postradałaby tu pewnie zmysły… choć właściwie niewiele do tego brakowało.
Tracić czasu rzeczywiście nie zamierzała, więc już na dźwięk ostatnich nieskromnych słów Arii obróciła się na pięcie, nie racząc turian nawet przelotnym spojrzeniem. To przelotne, właściwie nieuchwytne spojrzenie zarezerwowała dla nieprzytomnego Kinga. Musnęła go tylko wzrokiem, niby tak obojętnie ponurym jak zazwyczaj, ale tkwiło w nim coś więcej. Może był to nawet pewien smutek, tylko czym powodowany? Losem mężczyzny, który malował się w czarnych barwach? Czy jedynie faktem, że straciła pilota?
„Szkoda, rycerzyku”. Rzeczywistość upomniała się o swoje. Historia przystojnego blondyna nie zakończyła się słowami „długo i szczęśliwie”. Dolores usilnie wmawiała sobie, że to nie jej wina, że sam się prosił, a później nic przecież nie mogła zrobić. Że na tym świecie każdy musi dbać o swój tyłek sam. Nie. Jej. Wina.
Skierowała się prosto do wyjścia z Zaświatów.

Wyświetl wiadomość pozafabularną

I skojarzyło mi się to jakoś z See you, space cowboy… Ech.

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Do tematu: http://www.cytadela.eu/viewtopic.php?p=14648#p14648

[Mistrz Gry]

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Dolores przybywa z Uliczek Dystryktu Kima.

Droga powrotna do kluby Zaświaty, leża Arii T'Loak, minęła szybko, pokonana bez zbędnych postojów szybkim, raźnym krokiem. Turianie nie poprowadzili zakrwawionej kobiety przez zatłoczony poziom publiczny klubu, zamiast tego wybierając nieco spokojniejsze, tylne wejście. Przeznaczone dla ważniejszych klientów lokalu, ale przede wszystkim "personelu" królowej, gwarantowało ono, że nie zostaną zadane żadne zbędne pytania czy o stan najemniczki, czy o to ile gotowa jest zapłacić, by wejść do środka w takim stanie.
Zgodnie z obietnicą, Dolores pozwolono wykonać mały skok w bok do zlokalizowanej tuż za progiem łazienki. Panował w niej niewielki ruch - do tego stopnia, że po wyminięciu się z jakąś asari przy wejściu, Lo nie przeszkadzała żywa dusza. Obejrzawszy się w lustrze kobieta stwierdziła, że najwięcej wdzięki odbierała jej wielka plama stężałej już niemal krwi, ciągnąca się od nosa, przez lewy polik i usta, na podbródku skończywszy. Pozbywszy się jej, strażniczka zastała swój nos może nieco większy niż zwykle i delikatnie zdecentralizowany, ale sprawny i pozwalający znów zaczerpnąć wątpliwej świeżości powietrza Omegi.
Doprowadziwszy się do stanu godnego "audiencji" u władczyni stacji, Dolores "asekurowana" przez dwójkę turiańskich lewarów, powróciła do znanej już sobie loży zajmowanej przez niebieskoskórą despotkę. - No proszę, kogo my tu mamy? - zapytała z uśmiechem na ustach Aria, gdy w ujrzała w wejściu Dolores. Jej uśmiech nie był skierowany jednak do najemniczki, ale batarianina stojącego opodal asari. Ten z kolei zjawieniem się Lo wydawał się raczej zniesmaczony. - Rozumna z ciebie bestia, dziewczyno. I ładniejsza od tresowanego varrena. - skomplementowała Lo w typowy dla siebie sposób. - Coś wywęszyłaś? A może coś mi przyniosłaś?

[Dolores]

Do klubu weszła z opuszczoną głową i marsową miną. Nie to, żeby nie szlajała się po Omedze w gorszym stanie, a krew właściwie tak często brudziła jej ubrania, że w pewnym momencie przestało być istotne, jak często je czyści. Nie lubiła jednak zwracać na siebie uwagi, więc chętnie skorzystała z dogodności wejścia tylnym wejściem i udania się wprost do łazienki.
Minęła asari, nie rzucając na nią nawet przelotnego spojrzenia i z mieszanymi uczuciami podeszła do lustra. Uff, nie było aż tak tragicznie…
…i nagle poczuła do siebie złość. Naprawdę była tak głupia, żeby przejmować się swoim wyglądem? To nie było w jej stylu. Gardziła tymi wszystkimi zapatrzonymi w siebie lalami, a teraz sama zachowała się jak pusta pannica. Oblała twarz zimną wodą. Zmyła z twarzy czerwone ślady, ale najgorsze miała przed sobą. Zacisnęła zęby. Sięgnęła dłonią do nosa…
*chrup*
Na chwilę pociemniało jej przed oczami. Wypuściła przez lekko rozchylone usta powietrze i otworzyła oczy. No i po płaczu, nos wyglądał już prawie normalnie, nie licząc obrzęku i zaczerwienienia. Równie dobrze można było zwalić jej wygląd na to, że dziewczyna dopiero co wylała potok łez… choć to było dla Dolores jeszcze gorszą perspektywą.
Odczekała jeszcze chwilę, aż ból się uspokoi i w chwilę potem stała już przed obliczem Arii. Jeśli właśnie usłyszała komplement, to niestety nie spotkał się on z jej aprobatą, lecz jednocześnie udało jej się ukryć zniesmaczenie.
- Mam to – pokazała kilka datapadów, które wyniosła z namiotu quarian i obejrzała się, komu je podać – choć niestety nie miałam okazji sprawdzić, czy zawartość jest przydatna, i parę istotnych – "oby" – informacji. Mam o tym mówić przy wszystkich? – spytała, koncentrując wzrok konkretnie na batarianinie. Nie wiedziała, kim, u licha, był czterooki, ale to nie przeszkadzało jej czuć do niego antypatię.

[Mistrz Gry]

Chociaż uwagę, niczym aktorzy w świetle reflektorów, przykuwali jedynie Aria, jej batariański towarzysz i dwójka innych asari pochłoniętych rozmową przy stoliku nieopodal, nie znaczyło to, że w loży już nikt więcej nie zaciągał się mozolnie filtrowanym, kilkusetletnim powietrzem. Cień przy drzwiach i w rogach pomieszczenia zajmowali oczywiście lojalni najemnicy Arii - wybrani drogą starannej selekcji, najbardziej wierni a jednocześnie jak najmniej rozgarnięci czy ambitni - idealni strażnicy. Jeden z nich, rosły turianin o prawie srebrnej skórze, na niedbały znak królowej, zbliżył się, by odebrać od Dolores zebrane przez nią urządzenia.
- Jeżeli ja nie mam tu przed nikim tajemnic, ty także nie powinnaś. - ucięła wątpliwości Lo błękitnoskóra. Najemniczka nie była oczywiście dla nikogo ważna na tyle, by zostać przedstawioną, tajemniczy batarianin pozostał więc tajemnicą. Na szczęście szybko usunął się wgłąb sali, wymieniając przed tym z asari porozumiewawcze spojrzenie. - Czego się dowiedziałaś? - mimo wszystko kobieta musiała delikatnie zapunktować wypełniając powierzone jej zadanie, bo delikatny ruch dłoni królowej wskazał jej wolne miejsce po drugiej stronie ogromnej kanapy.

[Dolores]

Wątpliwości może i miały być ucięte, a jednak Dolores nie była pewna, na ile chciałaby, aby jej poddani słuchali o łobuzach, którzy chcieli bawić się w jej piaskownicy. Batarianina nie zaszczyciła już spojrzeniem, ale inaczej wyglądała sprawa z Arią, w którą wpatrywała się jak w obrazek. Nie z zachwytu, lecz czystej ostrożności. Nie była przekonana co do tego, że ma wyjątkowe informacje, więc wolała być gotowa na wszelkie przykre ewentualności.
Niema propozycja zajęcia miejsca na kanapie Arii zdziwiła ją, ale nie zbiła z tropu. To był dobry omen. Usiadła po drugiej stronie z wrodzoną gracją. Może i wyglądała jak obdartus, ale elegancji w rurach nie mogła tym ukryć. Nie tracąc czasu, zaczęła mówić:
- Spotkałam się z quarianinem, który zlecił Peterowi – dalej nie kwapiła się do brania winy na siebie – odebranie paczek z doków. Oczywiście okazał się tylko kolejnym ogniwem w tej farsie. Pracował dla Szponów – w tym momencie zrobiła krótką pauzę, w czasie której chciała wychwycić niuanse twarzy asari. – Miał wymyślić fikcyjnego zleceniodawcę i znaleźć durniów – obróciła na tę chwilę bolesne spojrzenie w bok – którzy mogliby przemycić te paczki na… - zamilkła na sekundę - …właściwie to Peter dostał współrzędne na swój klucz. Ani quarianin, ani my nie dowiedzieliśmy się, co było ładunkiem. Rzecz w tym, że Szpony zacierają ręce, żeby przejąć kontrolę w dystrykcie. Korzystają z zamieszania, które wywołuje Archanioł i obejmują władzę w kolejnych lokacjach. Nie chcieli mieć oczywiście oficjalnie nic wspólnego z pakunkami, a to znaczy, że wiedzieli, że będą dla ciebie solą w oku. Ten przeklęty quarianin nie zdołał wykrztusić z siebie nic więcej, ale przynajmniej nie narobi ci więcej kłopotów.
To był jasny punkt tych wieści, prawda?
Nie miała do powiedzenia nic więcej i choć miała ochotę grzecznie poprosić o swoje uzbrojenie, pożegnać się i pójść w swoją stronę, to wiedziała, że musi czekać na reakcję Królowej.

[Mistrz Gry]

Aria słuchała Dolores jednocześnie prawie nie zwracając na nią uwagi. Spoglądała gdzieś daleko, w przysłowiową przestrzeń, chociaż bystry obserwator powiedziałby, że pochłonięta jest ruchem niewielkiego robaka przesuwającego się po rurze pod sufitem. Jej twarz zdradzała niewiele. Jedyne co, Dolores wychwyciła, to delikatne drgnięcie powiek przed mrugnięciem na pierwsze wspomnienie organizacji Szponów. Swą pokerową twarz asari utrzymywała jednak dość dobrze, by nie stawiać przeciw temu, że winny był temu paproch, który napatoczył jej się do oka. Królowa Omegi była oczywiście zimnej krwi profesjonalistką, ale trudno było nie mieć wrażenia, że nie dowiaduje się z tej rozmowy niczego nowego.
Serce Lo zamarło więc instynktownie, w obawie przed przekreślającym jej dalsze szanse pytaniem "No i?". W końcu kobieta powiedziała już niemal wszystko, co mogła w wiedzieć na ten temat.
Zamiast tego usłyszała - Dobrze. Zapewne jego partnerce będzie brakować starego Rito... no chyba, że i tym się zajęłaś? - jeżeli szczegółów, o który Dolores nie wspominała nie wyciągnęła z rękawa bądź nie została o nich uprzedzona, to Aria była doskonale poinformowana o tym, co działo się na jej stacji. - Czeka mnie kilka "pogadanek"... - westchnęła sobie Aria, bardziej do siebie niż kogokolwiek innego. - Szpony to głupcy, ale głupi na swój przebiegły sposób. Do tego przeraźliwie ambitni, jak zauważyłaś. Wydaje im się, że są w stanie obalić jedyną zasadę tej stacji... - przewróciła oczami, ostatecznie zatrzymując spojrzenie na Lo. - Myślę, że przyda im się drobna nauczka, nie sądzisz? - zasugerowała, wprowadzając coś do przenośnego terminalu, który chwilę wcześniej kazał sobie podać.

[Dolores]

Nie zaszkodziłaby Arii drobna lekcja dobrego wychowania, ale jej neutralność w zupełności wystarczała Dolores. Właściwie najemniczka uznała nawet, że od despotki mogłaby się wiele nauczyć… choć nie, pewnie to była tylko kwestia doświadczenia, którego Lo nie miała szansy nabyć w nie tak długim życiu. To, czego asari odmówić nie można było, to że żyła swoją „pracą” i znała się na jej wykonywaniu oraz zdawała sobie sprawę, jak ważną sprawą są informacje.
- Prawdę mówiąc, Feda ułatwiła mi wybór, co do jej dalszego losu – odpowiedziała nie do końca wprost, jednak nie było wątpliwości, co oznaczały jej słowa.
Trochę już miała dość przebywania w towarzystwie samozwańczej Królowej, tym bardziej, że dostało jej się dzisiaj w kość. Kolejne pytanie skierowane do jej osoby już ją rozdrażniło, skoro wiadomo było, jaka odpowiedź jest oczekiwana. Nie miała ochoty dalej się podlizywać, tym bardziej, że obawiała się dalszego pozostania na pozycji niewolnicy Arii. Pogarszanie swojej sytuacji jednak nie było najlepszym pomysłem.
- Ja swoją już dostałam - powiedziała, wbijając wymowne spojrzenie w rozmówczynię.