[Antony Stukov]

Stukov miał naprawdę ogromny dylemat. Oczywiście, jego obawy były uzasadnione, lecz z drugiej strony nie mógł wytrzymać tego, że zada niemalże niezasadne pytanie do osoby, która na pewno nie miała nic wspólnego z akcją Cerberusa. Wyciągnął na chwilę papierosa z ust i wypuścił dym z płuc. Po chwili oddechu, rzucił.
-Wstawaj, stary. Wyliżesz się z tego.-Powiedział do rannego. Nie była to wcale poważna rana, bez trudu mógł pracować. Podał mu więc dłoń i pomógł mu wstać. Chciał porozmawiać z Violet na osobności, a obecna atmosfera na pewno temu nie sprzyjała, bowiem wszyscy prosili o jakąkolwiek pomoc. W końcu, kiedy mechanik poszedł do ambulatorium, Stukov rzucił do niej.
-Spytam wprost...Na pewno nie miałaś żadnej styczności z Cerberusem? Oprócz Twojego kuzyna? Jestem pewien, że mamy szpicla na pokładzie, muszę się upewnić. To tylko formalność, ale...Odpowiedz szczerze.-Powiedział do niej i uśmiechnął się lekko. Nie wiedział, jak ona zareaguje, ale musiał to zrobić. Przybyła najpóźniej, ledwo przed przybyciem Cerberusa. To trochę dziwne.

[Odette Babineaux]

Dziewczyna machała jeszcze mechanikowi na odchodne, kiedy padło pytanie z ust Stukova. Z początku zamarła, patrząc na niego zdezorientowana. To jej twarzy nie malowało się przerażenie, czy też niepewność ale autentycznie sprawiała wrażenie osoby, która nie do końca rozumie zadane jej pytanie.
- Żartujesz sobie? – Rzuciła na wpół rozbawiona, ale kiedy jego wyraz twarzy się nie zmienił, ona także spoważniała i prychnęła niczym wściekła kotka. Ramiona uniosła krzyżując je na klatce piersiowej i wyraźnie zastanawiała się nad tym, co zrobić lub powiedzieć. Przez ułamek sekundy poważnie zastanawiała się nad uderzeniem go w twarz za podobne insynuacje. W końcu jedynie pokręciła z zrezygnowaniem głową. – Jasne, Panie Stukov, bo ja tak bardzo pasuje do modelu wykwalifikowanego szpiega. Nie wiem w którą stronę trzymać broń a miałabym sabotować statek na którym dopiero co dostałam robotę? Nie, nie miałam i nie mam zamiaru mieć nic wspólnego z Cerberusem. – „W przeciwieństwie do Ciebie”. Dodała w myślach. Stopa stukała jej niecierpliwie o metalowe podłoże a oczy zazwyczaj spoglądając e na wszystkich z sympatią teraz ciskały w jego stronę pioruny. Nacisnęła kilka guzików na omni-kluczu i skierowała go w jego stronę niemalże wpakowując mu pięść w twarz. – Masz, obejrzyj sobie wszystkie rejestry od czasu przybycia na Orionis. Phi!

[Antony Stukov]

-Przepraszam, ale...Musiałem.-Powiedział do niej. Wiedział, że teraz ona będzie miała mu to za złe, szczególnie, gdy zobaczył jej wyraz twarzy. Teraz było mu głupio, spuścił wzrok na podłogę i stwierdził, że jest kompletnym idiotą. Nie powinien jej w ogóle zadawać tego pytania, szczególnie, że doskonale wiedział o tym, że nie ma nic z tym wspólnego. Pieprzone obowiązki.
-Takiej odpowiedzi się spodziewałem. Spokojnie, już spokojnie.-Powiedział i kiedy postanowiła mu pokazać wszystkie rejestry, on nie miał zamiaru tego robić. Przytulił ją, by już się na niego nie złościła. Nie chciał, by pomyślała o nim, jako złym i niedobrym szefie. Na dodatek, mógł teraz poczuć jej biust na swoim ciele. Uścisk trwał dosłownie chwile i rzucił po chwili.
-Idziesz na whisky?-Spytał. Musiał się napić, by móc nieco odreagować od obecnej sytuacji.

[Odette Babineaux]

Przez pierwsze kilka sekund udało mu się ją zaskoczyć, więc nie zaprotestowała przed uściskiem. Po chwili jednak wyswobodziła się, krzywiąc jakby zjadła cytrynę. Wyraźnie krótki uścisk i spojrzenie pełne wyrzutów sumienia nie wystarczyło aby ubłagać urażona insynuacjami Francuzkę. Może powinien był spytać o to jakoś delikatniej? Albo wcale i sprawdzić ją po cichu? Odwróciła wzrok gdzieś na bok, zagryzając wargę i obserwując turlający się po ziemi pochłaniacz ciepła, jakby był najbardziej fascynującym przedmiotem w całej maszynowni. Na koniec, gdy zaproponował wypicie whisky, uniosła brwi wysoko i warknęła coś pod nosem. Tak, stanowczo nadepnął nowej znajomej na odcisk.
- Jesteś bezczelny, wiesz o tym? Wypchaj się i sam sobie pij tą whisky. Ja mam lepsze rzeczy do roboty jak na przykład naprawa statku i pomoc rannym. Żeby Cie varren pogryzł! Nie gadam z Tobą!– Rzuciła, po czym obróciła się na pięcie i ostentacyjnie odeszła kilka kroków, stając przy jednym z przepalonych terminali, starając się na nowo go uruchomić. Co jakiś czas prąd z lekkich zwarć smyrał delikatnie jej palce, więc syczała i klęła pod nosem po francusku. Trudno było w tym momencie stwierdzić czy bardziej na Stukova czy zepsuty sprzęt.

[Antony Stukov]

Po pierwsze, Stukov chyba za mocno dostał w głowę. Popełnił klasyczny błąd, wręcz szkolny. Zadał pytanie wprost o wrogą agenturę. No cóż...To pytanie godne sześciolatka. Może lepiej było odwiedzić do ambulatorium i poprosić Ahri o lepszy opatrunek. Niemniej jednak, zrobił solidnego i soczystego facepalma i skrzywił usta. Będzie musiał znaleźć inny sposób, bardziej...finezyjny i godny jego osoby. Tym razem, nie zabłysnął inteligencją, ale pewna informacja mogłaby zainteresować pewne osoby.
-Debil...Debil...Debil...-Mruknął pod nosem, wątpiąc samemu w swoją inteligencję. Pokiwał głową. Musiał poszukać innego rozwiązania, dlatego też podszedł do terminalu administracyjnego i przesłał Konradowi wiadomość.
Drogi Antysemito,

Przypomniałem sobie o małym szczególe, który mógłby Ci pomóc w poszukiwaniach. W mojej szafce w maszynowni jest dysk z danymi o połowie naszych załogantów. Wiesz, stare zboczenie z Cerberusa, by wszystko wiedzieć o swoich współpracownikach. To dane głównie z naszych baz danych, ale lepsze to, niż szukanie wszystkiego w rejestrach. Nie pytaj skąd to mam, tylko je bierz. Zamek otworzysz młotkiem, który leży na górze. Jak nie dosięgniesz, weź stołek.

Po pozostawieniu tej wiadomości, postanowił udać się do swojej kajuty. Tam też się przebrał w mniej formalny strój. Miał zamiar opuścić Orionisa, musiał naprawić omni-klucz. Bez niego, wiele nie zdziała.

[Konrad Strauss]

Po pierwszej uwadze Stukova, który grzecznie i z kurtuazją, jak na niego przystało spytał: Dlaczego Konrad jeszcze przy nim stoi?, haker odszedł, udając się do swojej kajuty. Miał gdzieś brak wychowania ruska, bo to było u nich typowe i wręcz się tego po nim spodziewał. Skoro jednak nie chciał z nim przejrzeć materiałów, to Strauss liczył, że to z powodu różnych metod pracy, a nie chodziło o brak sympatii. Emocje trzeba było odstawić na bok w tej sprawie i myśleć trzeźwo. Plan chłopca z koloni na pustkowiu, zakładał sprawdzanie faktów. Nie wierzył ludziom i bardziej pokładał zaufanie w komputerach, oraz zapisach danych. Kiedy był już przed swoją kajutą, doszła do niego wiadomość od Tony'ego, który wysłał ją ze stacjonarnego terminala.
Cokolwiek mógł sobie myśleć ten Czerwony, to agent wciąż był na statku. Opatrunek na głowie sowieta i jego zniszczony omni-klucz tylko to potwierdzały, wedle rozumowania Konrada. Miał jednak gdzieś jego dysk, bo nie chciał po niego zawracać. Później tam zajrzy w to miejsce, a tymczasem potrzebował zająć się monitoringiem.
Wszedł do swojej kajuty, gdzie w jego łóżku spała Ness. Nie chciał jej budzić, to też tylko dał jej całusa w policzek i nie robiąc wiele hałasu, przysunął sobie fotel do wyświetlacza na biurku. Na początek chciał sprawdzić nagranie z ataku na maszynownię, kiedy Stukov zaliczył cios w swoją pokomunistyczną łepetynę. Może udałoby się wtedy stwierdzić, kto jest agentem, bez mozolnego przeglądania wielogodzinnych nagrań. Jeżeli jednak to by nie dało efektów, to chciał sprawdzić nagrania z pomieszczenia głównego komputera. Chciał wiedzieć, co się tam wydarzyło w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin.

[Mistrz Gry]

Nagranie 1.
Przedstawiało ono maszynownie, w której pracowali standardowo inżynierowie. Widział dokładnie każdego, umiał ich rozpoznać. Wykonywali pomiary, sprawdzali panele oraz terminarze, krzątali się bez większego zadania po całej maszynowni. Ktoś tam się śmiał, pokazywali sobie palcami jakieś dane, śpiewali zbereźne piosenki o asari. Zapis był kilkugodzinny, dwie doby przed atakiem Cerberusa, w ciągu których nie dojrzał niczego podejrzanego.

Nagranie 4
Widział to, co się działo w czasie maszynowni podczas ataku Cerberusa. Wpadł do środka Stukov, zarządził wielką mobilizacje, rozdał broń bądź zwykłe narzędzia, aby każdy miał cokolwiek do obrony. Mógł prześledzić w jaki sposób zastawiali pułapkę na oddział, który po chwili znalazł się w maszynowni. Walka była chaotyczna i nieregularna, ciężko było stwierdzić która strona odnosi większe straty. Było przede wszystkim krwawo, Antony pogubił się w tym zamieszaniu. W głowę oberwał od jakiegoś agenta Cerberusa, do którego wcześniej strzelał. Ten jednak uskoczył przed pociskami, pozwalając następnie inżyniera na zimie. Co ciekawe, walczył on przy pomocy starej broni białej.

Nagrania z mostka były wybrakowane, gdyż ostatnie ucinało się na dwie godziny przed atakiem Cerberusa. Później, kamery nie rejestrowały tego co działo się w tej części statku.

[Konrad Strauss]

Nagranie z maszynowni niewiele pomogło, ale przynajmniej Konrad mógł wykluczyć możliwość, że szpieg był tam. Inna sprawa, to to, że nagrania z mostka na dwie godziny przed atakiem, były wykasowane. To dawało hakerowi pewność, że to była zaplanowana robota, którą ktoś wykonał wpierw wewnątrz.
Ale to nie był za bardzo problem. Próbował sobie w pamięci przypomnieć, co się wtedy działo, ale w końcu dał sobie spokój. Włączył ostatnią minutę nagrań z mostka, jaką zarejestrowano. Mogłoby mu to pomóc, a na pewno by nie zaszkodziło.

[Mistrz Gry]

Nagranie z ostatniej minuty pokazywało mostek i standardową, codzienna załogę, która pracowała w jego obrębie. Widział nawigatorów, sterników, informatorów, a także pilota, który zastępował nieobecną od dłuższego czasu Tyris. W pewnym momencie, mężczyzna wstał z fotelu po ówczesnym nastawieniu kursu i zaczął iść w stronę kamery, jak mógł dostrzec Konrad w rogu nagrania stała asari.

[Konrad Strauss]

Szczerze mówiąc, to nagranie nie zrobiło szału na Konradzie, który musiał przyznać, że poszukiwanie szpiega mogło być trudniejsze niż się spodziewał. Obserwował znajdujące się wtedy na mostku osoby i zadawał sobie pytanie, czy może odrobinę się nie pomylił. Wodził wzrokiem po dolnej krawędzi wyświetlacza i patrzał na palce swoich rąk, wysilając swoje szare komórki. Przyszła mu do głowy druga możliwość, wręcz powiązana z pierwszą o szpiegu, ale druga wydawała się bardziej prawdopodobna i od tego aż włos się na karku jeżył.
Z przemyśleniami po obejrzeniu nagrania, postanowił sprawdzić, co się działo w sali z głównym komputerem. Musiał też niestety przyznać, że będzie musiał zapewnić sobie na przyszłość drugi, oddzielny i niepołączony z systemem, monitoring. To by było trudne i czasochłonne, ale by się tym zajął.

[Mistrz Gry]

Dzień przed atakiem.
Sala pusta. Nie zanotowano niczyjej obecności od czasu ostatniej, zaplanowanej kontroli.

Dziewięć i pół godziny przed atakiem.
Sala nadal opustoszała, jedyną osobą, która przekroczyła próg centrali był Antony Stukov.

Dwie godziny przed atakiem.
Przez dłuższą część nagrania nic. Dopiero po upływie pięciu minut przyznano dostęp do centrali, zaś przez drzwi, które się otworzyły, do środka weszła asari. Widział jej plecy, smukłą sylwetę, zdecydowane kroki. Wykonała kilka operacji przy konsolach, terminarzach, zanotowała także i odhaczyła kontrolę. Wyszła.

Czas ataku.
Centrala pusta do czasu, aż zagadkowy syntetyk z humanoidalną, kobiecą sylwetką nie zaczął pracować przy komputerach.

[Konrad Strauss]

Coraz bardziej Konrad miał mętlik w głowie. Nic się nie działo, a od tego powinno się zacząć. Powinno się zacząć od akcji grzebania w systemach statku. Kiedy? Pojęcia nie miał, ale na wstępie wykluczał operacje Stukova. A może to był błąd? Może powinien brać pod uwagę ruska? Właściwie dlaczego wtedy tam zajrzał? Coraz więcej miał sprzecznych ze sobą danych, ale powinien to porównać ze wszystkim, co do tej pory zdążył zanotować. Pytanie tylko, czy był na tyle zdolny? Oczywiście! W końcu był najinteligentniejszą osobą na tym statku i nikt mu w tym nie dorównywał.
Moment! Sprawdził oba czasy nagrania z mostka i pomieszczenia z komputerem. Porównał obraz i wręcz nie wiedział, co obecnie miało miejsce.
- Nie. - pokiwał głową i aż uderzył się z otwartej dłoni w czoło, bo prawie by to przeoczył. Ktoś tutaj pogrywał i to ostro.
Włączył swój komunikator i starał się połączyć z Sile.
- Niebieska, jesteś? - zapytał, sam nie wiedząc, czy pytanie idzie w próżnię i gapił się w sufit, kręcąc na fotelu - Odbierz. No dalej, podnieś słuchawkę

[Mistrz Gry]

Ciężko stwierdzić ile czasu czekał, aż usłyszał w komunikatorze miękki głos asari, gdyż upływające sekundy dłużyły mu się niemiłosiernie, że przysiąc by mógł, iż słyszy tykanie starych zegarów z kukułką.
- Słuchawkę podnosiło się w dwudziestym wieku, Konradzie. Przynajmniej u was na Ziemi. Jestem. Coś się stało? - Brzmiała beztrosko, zupełnie nie przeczuwała podejrzenia, które mocno zakorzeniło się w świadomości inżyniera. Słyszał za jej plecami cichą pracę konsoli sprawdzającej, inne metaliczne oraz elektroniczne dźwięki odczytów. Także nie pozostał głuchy na odgłosy jej kroków, gdyż asari szwendała się po pomieszczeniu, sprawdzając wszystko jednym okiem.
Obraz, który zatrzymał Konrad, po dłuższym przyglądaniu się niebieskoskórzej istocie zdradzał jeszcze jedne, na pozór mało istoty szczegół - na wyciągniętej ręce, nieco powyżej łokcia, miała ona niewielkie znamię.

[Konrad Strauss]

Gdy asari się odezwała, przez moment cała pewność siebie uleciała z hakera. Wiedział, co chciał jej powiedzieć i jakie zadać pytania, ale nie potrafił teraz ułożyć tego w słowa.
- Znajdź czas, by się spotkać. Jestem u siebie w kajucie - powiedział i natychmiast się rozłączył. Nie wiedział, jak rozmawiać z tą... kobietą? Nawet nie wiedział, czy asari mają płeć, choć dużo cech anatomicznych miały właśnie podobnych do kobiecych, jeżeli nie takich samych. No co tu ukrywać, miały one biust! Ale z Sile sytuacja była bardziej nietypowa, bo należała ona do fanatyków religijnych, a na dodatek po ostatniej akcji na planecie batarian (Longrasi, czy jak ona się nazywała), to egzekutorka budziła w Konradzie sprzeczne uczucia. Z jednej strony była... i miała... no ale z drugiej, to bez wahania i z powodów, które technikowi mogły się wydawać błahe, mogła mu skręcić kark, albo rozmazać na ścianie. To właśnie ta mieszanka sprawiała, że Strauss czuł się speszony w jej obecności. Ba! A teraz mieli być sami w jednym pomieszczeniu!

[Mistrz Gry]

- Daj mi chwilę, Strauss. Muszę tutaj dopilnować technicznych... Mam nadzieję, że niczego nie nabroiłeś. Wyczerpałam dziś limit sprzątania po kimś, kto coś popsuł.
Rozłączyła się, obiecując, że niezwłocznie się u niego zjawi jak tylko tutaj przestanie być potrzebna. O ile zamierzał ją sprawdzać, asari znajdowała się obecnie na mostku. Czekał i jeszcze bardziej pogrążał się w myślach, które dominowały w jego świadomości. Czekał, czekał, czekał... Ktoś zaczął wołać na posiłek do stołówki, lecz nim jego receptory przetrawiły słowo 'jedzenie', ktoś zapukał do drzwi. Sile stała z nonszalancko opartą jedną dłonią o swoje biodro, z ostrym spojrzeniem utkwionym w drzwi. Zwykły, cywilny mundur załogi Orionisa podkreślał to i owo, czego mogła pozazdrościć jej nie jedna ludzka kobieta. Ciężko było wyczuć nastrój u tak opanowanych istot, jakimi były egzekutorki, aczkolwiek nic nie wskazywało, że ktoś bądź coś nadszarpnęło jej nerwy.

[Konrad Strauss]

Czas, jaki minął od momentu rozmowy przez komunikator, aż do spotkania z asari, myśli blondyna skupiały się na temat tego, o czym będzie rozmawiał z niebieskoskórą. Wiedział co prawda o czym ma mówić, ale nie wiedział do końca jakich słów używać. Coś mogła źle zinterpretować i bach! Stałby się graffiti na ścianie własnego pokoju.
W końcu usłyszał pukanie do drzwi i miał pewność, że to mogła być Sile. Wstał z fotela i już chciał tam podejść, by jej otworzyć, ale się zawahał. Spojrzał na pistolet, jaki leżał na jego biurku i przez głowę przeleciały mu parszywe myśli. Odsunął je na razie na bok i otworzył drzwi. Tak, za nimi stała kosmitka w kostiumie, wyglądającym na obcisły i dający mnóstwo pola do popisu, dla wyobraźni. Konrad wciągnął nosem powietrze i przełknął ślinę, mając usta ułożone w wąską linię.
- Wejdź, usiądź na łóżku. - no cóż, było to jedyne miejsce poza fotelem, które chciał i mógł jej zaproponować do siedzenia. Jego kajuta była trochę ciasna i na dobrą sprawę przypominała pokój kawalera. Tak więc oprócz miejsca do spania, pracy i przechowywania ubrań, to pozostawała jeszcze szeroka podłoga, której nie zagospodarował.
Strauss usiadł na fotelu i znalazł osłonę w oparciu dla pleców. Oparcie miał przyciśnięte do klatki piersiowej i obejmował je rękoma, a nogami objął kręgosłup fotela, który był podporą oparcia. Teraz, jak spojrzał na łóżko, to zauważył, że Ness już tam nie było. Chyba nie dostrzegł momentu, kiedy wyszła. Czyżby tak był zajęty pracą?
- Zagram z tobą w otwarte karty. Prowadzę śledztwo w sprawie ataku Cerberusa. - powiedział, zastanawiając się ile właściwie powinien i mógł powiedzieć Sile. - Będę więc miał do ciebie kilka pytań w tej sprawie, w porządku?
Do tej pory nie wiedział, czy bardziej go asari podniecała, czy też wywoływała u niego paniczny strach.

[Mistrz Gry]

- Wyglądasz jakbyś połknął kij, Strauss.
Przywitała go drobniutkim żarcikiem sytuacyjnym. Na zaproszenie do środka skinęła głową, wchodząc i kierując się w stronę zaoferowanego łóżka. Wyobraźnie poruszała nie tyle jej osoba, co sposób, w jaki chodziła, jak układały się jej biodra, jak falowały... Nie skomentowała tego, w jaki sposób zagospodarował swoją przestrzeń życiową. Nic szczególnie nie przykuło uwagi egzekutorki. Sile siedziała niemalże przepisowo wyprostowana. Jej oczy przesuwały się leniwie za mężczyzną, aczkolwiek nie śledziła go uważnie. Ot utrzymywała kontakt wzrokowy, gdyż uznała za stosowne patrzeć się na niego a nie na jakąś przestrzeń.
- Ach tak.
Nie okazała skrępowania, podejrzliwości czy czegokolwiek innego. Przyjęła jego słowa z chłodnym profesjonalizmem. Niewątpliwie była ciężką przeciwniczką w dyskusjach. O dziwo, nie zapytała też nic o upoważnienia Nessy, dlaczego nie jest ona o tym powiadomiona...
- Pytaj więc. Co chcesz wiedzieć?

[Konrad Strauss]

Pytania, pytania, pytania. Wszystkie wyleciały mu z głowy. Nie, wróć. Nie one z głowy mu wyleciały, ale sposoby w jakie mógłby je zadać. Powinien to zrobić w jakiś profesjonalny sposób? Przecież był amatorem! A ile ona mogła mieć takich przesłuchań za sobą? Co do żartu, jaki zaserwowała mu Sile, to niewiele odbiegał on od prawdy. Prawie się czuł, jakby ten wspomniany kij stanął mu w gardle.
- Powiedz mi Sile, gdzie byłaś na dwie godziny przed atakiem Cerberusa? - już nawet nie pytał, czy ona to wie, czy nie. Czekał cierpliwie na jej odpowiedź i choć mogło to graniczyć z cudem, to liczył, że prócz stoickiego spokoju wypatrzy na jej twarzy coś jeszcze. A może wręcz przeciwnie? Może wcale tego nie chciał?

[Mistrz Gry]

Zarzuciła nogę na nogę, następnie splotła swoje palce i oparła je na kolanie. Nie ułatwiała Konradowi zadania, aż chciałoby się rzec 'jestem niewinna, wysoki sądzie!' do czasu, aż nie zdałoby sobie sprawy z faktu, że takie słowa wcale nie pasowało do asari. Sile zmrużyła oczy.
- Standardowe omówienie protokołów z Panią Kapitan, kontrola na mostku i odprawa z nowym pilotem, następnie sporządzenie listy w zbrojowni w celu uzupełnienia zapasów. Ach! Na kwadrans przed porą, o której ciągle przypominała Vanessa, byłam we własnej kajucie, aby zrzucić z siebie mundur na coś bardziej stosownego... Resztę już znasz.
Odpowiadała cierpliwie, nie protestowała, choć mogła oczywiście kazać mu iść gdzie pieprz rośnie. Jej słowa zawierały potwierdzenie w nagraniach, o ile Konrad odczuwał potrzebę sprawdzenia jej. Odchyliła głowę nieznacznie do tyłu.
- Podejrzewasz mnie?

[Konrad Strauss]

Jeżeli chodziło o mimikę twarzy Sile, to nic nie mógł z niej wyczytać. Miała zbyt dobrze rozwinięty zmysł maskowania emocji. Zdawała jednak sobie sprawę, że była jedną z osób podejrzanych, na liście Konrada, a jej pytanie, mówiło o tym wprost.
Jeżeli chodziło natomiast o wspomnienie imprezy, to nawet się uśmiechnął odrobinę. Strój, jaki wtedy na sobie miała, to przyciągał wzrok jak magnes. Na szczęście miał wtedy blisko Ness i to na jej dekolt się gapił.
- Ile asari było obecnych na statku, przed atakiem Cerberusa? - musiał zadać to pytanie, bo było mu potrzebne, by wiedzieć na czym stoi. Fakt, mógł spojrzeć na manifest załogi, ale wolał spytać o to Egzekutorkę. W końcu ona tez całkiem dobrze znała rozpiskę załogi.