[Daniel Frost]

Kroczek za kroczkiem, jak całkiem dorośli... a gdy Frost usłyszał dźwięk szkła, zatrzymał się jak sparaliżowany. Dopiero po dobrych trzech sekundach się "odwiesił" i szybko zdecydował, co trzeba zrobić.

"No, nie ma co tracić czasu", pomyślał, wymieniając na wszelki wypadek pochłaniacz ciepła w Kacie. Następnie stanął lekko z boku drzwi i aktywował ich holo-kontrolkę, otwierając je. Wychylił się zza framugi i skierował pistolet do środka, biorąc na cel cokolwiek, co wydało mu się w środku organiczne i ruchome.

[Mistrz Gry]

Drzwi rozsunęły się z cichym sykiem, a do wnętrza jako pierwsza zajrzała lufa M-8. Dopiero po krótkiej chwili do swej borni dołączył Daniel. Przed sobą zobaczył niewielkie pomieszczenie, liczące nie więcej niż trzy metry długości i sześć ogólnej powierzchni. Pod każdą ze ścian znajdowała się stalowa konstrukcja pełna półek, które to z kolei pokrywały dziesiątki pojemników, puszek i paczek. Zawartość tylko niektórych dała się odgadnąć na pierwszy rzut oka. Innymi słowy, Frost trafił do składzika. Jednak co go tam przywiodło?
Na podłodze, oparty o jedną z szafek, zawisł miedzy pozycją siedzącą a leżącą mężczyzna. Obok niego znajdowały się cztery puste, szklane butelki. Osobnik zdecydowanie nie wyglądał na jednego z napastników - z drugiej strony, w rozpiętym, nieco poplamionym uniformie nie specjalnie przypominał także członka ekipy naukowej. Zdecydowanie nie przeraził się wtargnięciem najemnika. Jedyną jego reakcją było chrapnięcie i przekręcenie głowy tak, że spoczęła na drugim ramieniu. Mężczyzna stanowczo był upity.

[Daniel Frost]

Frost był nieco rozdarty. Z jednej strony - nawalić się w takiej sytuacji, brawo, brawo! Pogardy godne. Z drugiej strony Bóg jeden wiedział, że Frostowi też zdarzało się zasnąć na swoim promie dokładnie w taki sam sposób. Zapach wódy w znajomy sposób podrażnił jego nozdrza, ale okoliczności skutecznie przytłumiły wszelaką ochotę na drinka.

Frost zamknął za sobą drzwi - ot, dla bezpieczności - i przykucnął przy nieznajomym. Poklepał go lekko po twarzy.
- Ej! Sły-szysz mnie?
Facet, mimo oczywistego stanu, mógł wcześniej widzieć panią doktor. Nie można było tego zmarnować, ale trzeba się było spieszyć. Dość już zaistniało opóźnień, do cholery...

[Mistrz Gry]

Kiedy Daniel zbliżył się do mężczyzny, do jego nozdrzy dotarła wyraźna woń alkoholu. Zależnie od gustu, był to dla jednych zapach odrzucający, dla innych przyjemny. Bez względu na preferencje, w tym przypadku dość silny. Poza nim, osobnik odznaczał się raczej nieprzyjemną fizjonomią i nierówno ogolonym zarostem.
Pierwszą reakcją na próbę nawiazania z nim kontaktu było kilka niewyraźnych pomruków, jednak za którymś klepnięciem otworzył oczy i z lekkim trudem zogniskował spojrzenie na Froscie. - Szto eta...? - zapytał. A kiedy dogoniła go świadomość, próbował się zerwać tak gwałtownie, że niemal nie zawalił na siebie półki o którą się opierał. Próba startu zakończyła się jednak klęską i ponownym ladowaniem. Facet wyglądał na przestraszonego. - Ja nie... przypadkiem tylko! Przecież w cale.. i nie! Już się nie powtórzy! Przyrzekam, jakem Lev Andropov! - raczej bredził niż mówił, ale zdawało się, że świadomie.

[Daniel Frost]

- Czyli, że przedstawianie się mamy za sobą, super - westchnął Frost, pomijając najwyraźniej fakt, że on swojego miana nie wyjawił. - Słuchaj, skup się teraz. - Daniel na wszelki wypadek zamachał mu ręką przed twarzą, by zwrócić jego uwagę. - Natalie Silva-Taylor. Kojarzysz? Widziałeś ją gdzieś tu? To ważne, pajmajesz?

W normalnych warunkach wspomniałby domniemanemu Słowianinowi, że stacja właśnie jest atakowana. To nie były normalne warunki. Czas naglił.

[Mistrz Gry]

- Natalie? Da! - mężczyzna pokiwał energicznie głową - Znaczy... nie teraz. Ale pewnie jest w swojej pracowni. Na górze. - wyciągnięty palec wskazujący wycelowano w sufit - Czterysta cztery. Nie ma jej tam? - w miarę, jak ulatywał z niego alkohol, osobnik poczuł głód informacji. - A w ogóle, to kto ty? Skąd...? - odpowiedzi zamiast u Daniela, zaczął jednak szukać na niedokładnie wysuszonym dnie butelki.

[Daniel Frost]

- Frost. Od tego burdelu na Antibaar - zgrzytnął Daniel. Nienawidził robić czegoś kilka razy pod rząd, a przedstawianie się było teraz taką rzeczą. - Stację atakują jacyś goście, mówią na siebie "Cerberus". Mają ostrą amunicję, więc radzę ci się schować. A jak wytrzeźwiejesz, skontaktuj się z Hayesem, on ci powie, co dalej robić.

Kilkoma operacjami na omni-kluczu Frost wgrał na urządzenie Andropova częstotliwość, na jakiej porozumiewał się starszy inżynier. Teraz ochlapus będzie jego problemem.

- Lepiej na razie to odstaw. To naprawdę nie jest najlepszy moment - rzekł snajper, wskazując na butelki, po czym skierował się do wyjścia. 404, tak? Oby tym razem była przynajmniej w okolicy tamtego numeru... Przy okazji chciał wziąć strzelbę M-22, która pewnie wciąż leżała obok zamordowanego siepacza. Na chwilę ją zatrzyma. Nie miał zamiaru sam jej używać, ale już wiedział, co z nią potem może zrobić.

[Mistrz Gry]

Gdy Frost zaczął opowiadać o ataku, oczy podchmielonego inżyniera rozszerzyły się tak, że o mało nie zabrakło dla nich miejsca w oczodołach. Butelkę zatrzymał w połowie drogi do ust, a gdy Daniel zasugerował jej odstawienie, potulnie ją odstawił. - Da. Wytrzeźwieć. Dobry pomysł. Da... - stwierdził, po czym podciągnął kolana pod brodę i oparł na nich twarz, obejmując nogi rękoma. Być może z galaktyki zniknął właśnie jeden alkoholik.
Daniel skierował się ku jedynej znanej sobie drodze na wyższy poziom stacji - schody, z których korzystał niedawno. Po drodze zatrzymał się tylko, by nadać nowy sens egzystencji pozostawionej przez żołnierze Cerberusa strzelbie. Z M-22 w dłoniach skierował się w odpowiednim kierunku.
Gdy znalazł się na półpiętrze schodów, usłyszał nadchodzące z góry głosy. Pchany przeczuciem zaryzykował wychylenie się - na korytarzu nad nim nie było nikogo widać. Oznaczało to, że przeciwnicy dopiero za chwilę pojawią się w świetle drzwi.

[Daniel Frost]

"Spokojnie, powolutku, jak całkiem dorośli", pomyślał, unosząc lekko strzelbę. Skrzywił się. Strasznie nieelegancka broń.

I czekał, czekał, czekał... Musiał być bardzo cicho - nie wiedział, ilu siepaczy jeszcze kryje się dookoła. W chwili ujrzenia wroga miał zamiar natychmiast uruchomić kamuflaż taktyczny, a potem bezstresowo ominąć natrętów i rozpocząć przeszukiwanie wyższego poziomu. Frontalny atak mógł się skończyć dość niefortunnie; trzeba to było rozegrać z finezją. Miał tylko nadzieję, że żaden z tych idiotów się o niego po prostu nie potknie. Wtedy biedak zginąłby pierwszy, a, jak wielokrotnie potwierdziły to wszelakie eksperymenty, strzał ze strzelby w twarz rzeczywiście robi spory bałagan.

[Mistrz Gry]

Tymczasem Frost w pełnym napięciu czekał na schodach, aż miną go wrodzy żołnierze, a wraz z nimi kolejne zagrożenie i marnująca czas walka. Głosy stawały się co raz wyraźniejsze, a dźwięk kroków głośniejszy. W końcu Daniel uznał, że dalsza zwłoka może okazać się zgubna i aktywował program kamuflażu taktycznego. Zaledwie sekundę później w przejściu pojawiły się dwie sylwetki. - Znaleźli ją? - zapytał jeden z mężczyzn. - Jeszcze nie. Połowa poziomu ma poblokowane zamki. - odparł głos z wnętrza drugiego pancerza. Jednocześnie przeciwnicy minęli Frosta, który przyparty do ściany zamarł w bezruchu, by nie zdradzić swej obecności. Niewiele brakowało, a jeden z członków Cerberusa otarłby się o niego ramieniem. - Ktoś przy nich grzebał, a teraz każde trzeba hakować. Co to ma kurwa być? Mówię, ci, jak tylko się stąd zabierzemy... - dalszych planów siepacza szpieg nie poznał, bo głos na powrót stał się niewyraźny. Poza tym dalsza droga stanęła przed najemnikiem otworem, z czego ten skorzystał nie chcąc tracić już więcej czasu. Ruszył w kierunku, gdzie zgodnie z numeracją powinien znaleźć laboratorium doktor Silvy-Taylor.
Daniel pokonał trasę szybko, choć nie bez koniecznej ostrożności. Niemniej po dwóch minutach wylądował niemal pod drzwiami odpowiedniego pomieszczenia. Ale nie był tam sam. - Kurwa. Znów trzykrotne szyfrowanie. Jeśli jest tu, to chyba posram się ze szczęścia. - mruczał mężczyzna najbliżej Frosta, grzebiący przy swoim omni-narzędziu. - Zamknij się. Albo chociaż narzekaj głośno i wyraźnie. Chętnie popatrzę jak Serafino wypieprza cię przez śluzę! - skomentował znajdujący się najdalej sołdat, mający ze sobą jedną z ekstrawaganckich tarcz, jakimi posługiwał się Cerberus. - Dobra, daruj sobie. Chyba zaraz to otworzę.

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Labs - higher level.png

[Daniel Frost]

"Kuźwa, już tu są...", zaklął w myślach Frost... ale potem coś mu przyszło do głowy. Plan ten mógł nieco ułatwić mu życie, choć wiązał się z pewnym ryzykiem. Cofnął się nieco wgłąb poprzedniego korytarza i spróbował w jakiś sprytny, niezauważalny sposób połączyć się z zamkiem laboratorium 404. Przy odrobinie szczęścia uda mu się wyłapać moment, w którym wrogi haker będzie na krańcu złamania zabezpieczeń.

I dopiero *wtedy* wychyli się zza rogu i - wcześniej położywszy fajtłapowatą strzelbę na podłodze - wypali mu z M-6 w głowę. W ten sposób siepacz wykona za niego połowę roboty z otwieraniem, a element zaskoczenia też będzie. A jeśli operacja z monitorowaniem hakowania się nie powiedzie? Trudno, haker otrzyma kulkę tak czy inaczej. Jedynym problemem może być osobnik z tarczą, ale kamuflaż taktyczny nie będzie przecież odnawiał się w nieskończoność...

[Mistrz Gry]

Chcąc wykorzystać nadarzającą się okazję, by odblokowaniem przejścia zajął się człowiek mający pojęcie o tym co robi, Frost wycofał się nieco. Samemu postanowił jedynie podpiąć się do systemu, celem nadzorowania postępu prac. Wprowadzenie kilku komend pozwoliło wykorzystać lukę w zabezpieczeniach, którą otworzył cracker Cerberusa. Danielowi pozostało tylko obserwować.
Drzwi zablokował ktoś w sposób tyle prymitywny, co uciążliwy do łamania. Bezpośredni dostęp do panelu został odcięty, pozostawiając zaszyfrowany kanał jako jedyny sposób na ich otwarcie. Wykorzystano trzykrotny szyfr, każdy opatrzony oddzielnym hasłem-kluczem. Nie znając ich, można było jedynie zgadywać do skutku, lub zaprezentować zdolności hakerskie wysokich lotów. Po kilkunastu sekundach obserwacji Daniel zobaczył, że pierwszym kluczem było... jego imię. - Phh... "Daniel"? To jej kochanek czy jak? - pozwolił sobie na komentarz żołnierz zajmujący się pokonaniem zamka.
Gdy wspomnianego pochłonęła praca nad drugim kluczem, ciszę wewnątrz kombinezonu Frosta rozproszył głos Hayesa. - Znalazłeś ją nareszcie? Rozumiesz chociaż co się dzieje? Już dwie grupy po prostu nas minęły i pognały na dół, do poziomów technicznych. Przysięgam, ni w ząb tego nie rozumiem. Wyłączą zasilanie? Rozszczelnią powłokę? To chcą nas w końcu porwać, czy udusić? - najemnik miał chwilę na zwięzłą odpowiedź, wciąż czekając na pokonanie drugiej powłoki szyfru.
Hasłem okazało się słowo "sytuacja". Z pozoru nie mające żadnego związku z poprzednim. A jednak kilka neuronów w mózgu szpiega zerwało się nerwowo w przekonaniu, że znają odpowiedź na jeszcze nie zadane pytanie: - No dobra, co będzie trzecie? - zastanawiał się głośno sołdat. - Chwila, chwila... Co do... Ktoś jeszcze podpiął się do zamka! - na ekranie swojego klucza Daniel zobaczył tylko, że cracker odłączył się od systemu. Obecność w nim Sopla niestety nie została niezauważona, a Frost stracił element zaskoczenia, nim zdecydowany był go wykorzystać. Jedyne, co z niego pozostało, to niepewność wrogich żołnierzy gdzie szukać swego przeciwnika.

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Labs - higher level.png

[Daniel Frost]

- Nie wiem. Może ją znalazłem, ale mam kłopoty. Skontaktuję się później - wyszeptał Frost do Hayesa, po czym wyłączył komunikator, gdy omni-klucz zaalarmował go o wykryciu. Cóż, nie można mieć wszystkiego. Teraz trzeba będzie zadziałać w tempie ekspresowym. WI hełmu w tym pomoże - przed następnym krokiem snajper aktywował funkcję skanu taktycznego. Niech ona mu powie, gdzie są słabsze miejsca ich tarcz.

Wziąwszy kilka szybkich oddechów na rozruch, Daniel wychylił się zza rogu i strzelił do oczywistego celu - siepacza, który w tej chwili nie miał przed nim osłony. Superschłodzona kula M-6, wystrzelona z wciąż działającego modułu krio-amunicji, pomknęła w stronę żołnierza, zwarta i gotowa do wykonania swojej brudnej roboty.

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Tak, zmieniam kolorystykę dialogów na odpowiedniejszą dla postaci :)

Do tego gościa szczelam, z krzyżykiem:

[Mistrz Gry]

Użycie odpowiedniego programu zajęło tylko chwilę, po której faktycznie w polu widzenia Daniela pojawiły się pewne wskazówki, co do tego jakie trafienia będą dla niego najkorzystniejsze - tudzież najbardziej bolesne dla przeciwnika.
Swoją jedyną szansę na zrobienie dobrego pierwszego wrażenia Frost wykorzystał całkiem dobrze. Celne oko i pewna ręka, wyćwiczone przez lata pracy z karabinem snajperskim, pozwoliły mu oddać celny strzał do wybranego żołnierza. Dzięki pomocy WI celowniczej, sporej mocy pistoletu dzierżonego przez Daniela oraz precyzji ataku, jeden pocisk bez problemu rozładował zasoby niewielkiego generatora tarczy przeciwnika i dotarł do pancerza. W kontakcie z jego powierzchnią, dzięki ekstremalnemu schłodzeniu pochłonął dość ciepła, by chwilowo utrudnić ruchy wojownikowi Cerberusa.
Najemnik stracił w tym momencie przewagę wynikającą z elementu zaskoczenia. Cała trójka przeciwników była już świadoma jego pozycji.
Wyświetl wiadomość pozafabularną

Labs - higher level.png

[Daniel Frost]

- Niespodzianka, madafaki - warknął Frost. W ciągu następnych sekund postanowił zachować się bardzo konserwatywnie, to jest: zrobić dokładnie to samo, co przed chwilą. Wypalił znów w tego samego żołnierza. Tarcze skubańca zaraz się zaczną odnawiać, a Daniel nie miał czasu, by walczyć na raty.

Jednocześnie jednak uważnie obserwował swoją lewą stronę, gdzie kończyło się przepierzenie - gdyby ktoś tam się pojawił, szczególnie mając tutaj na myśli osobnika z tarczą, Frost chciał szybko włączyć kamuflaż taktyczny. A gdzie się potem przemieści, o tym już pomyśli później.

[Mistrz Gry]

Konsekwencja w działaniu Daniela nie przyniosła skutków tak dobrych, jak pierwszy niespodziewany atak. Ogień wroga natychmiast skupił się na zajmowanej przez niego pozycji, co - niestety - nie wpłynęło korzystnie na celność jego strzałów. Przyjmując na tarcze kinetyczne energię serii pocisków, Frost trafił w prawdzie w Cerberusowskiego sołdata, ale nie dość dokładnie, by wykończyć go jednym strzałem. Niemniej koleje wychłodzenie pancerza sprawiło, że szczątkowa wilgoć atmosfery na stacji zaczęła szybko desublimować na jego powierzchni, skutecznie utrudniając jakiś ruch.
Nim jednak najemnik zdołał zadać ostateczny cios, który skłoniłby zmrożonego przeciwnika do rozstania się z życiem, na drodze między nimi stanął osobnik dzierżący masywną tarczę, tym samym osłaniając swego kompana. Żołnierz ten, pewny swej mobilnej osłony, powoli acz uparcie zbliżał się do Daniela.
Tymczasem na lewej flance, Frost stracił z oczu trzeciego przeciwnika. Schowany za mającym metr wysokości przepierzeniem, równie dobrze mógł za chwilę pojawić się znów w tym samym miejscu, co ukąsić szpiega od boku, przed atakami skąd ten nie byłby w stanie się osłonić. Wskazana była wzmożona czujność.

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Labs - higher level.png

Przepraszam za paintową jakość obróbki ;)

[Daniel Frost]

"Dobra, a teraz urozmaićmy nieco ich dzień", wyszczerzył się do siebie Frost, znów chowając się za rogiem. Sprawdził na omni-kluczu, czy kamuflaż taktyczny już się naładował (a nawet jeśli nie, to pewnie była to kwestia sekund), po czym uaktywnił jego program... Bzzzzzzzzzzzzzt... A potem na paluszkach przemknął na lewo, uważając, by nie zderzyć się z żołnierzem, który mógłby chcieć nagle wychynąć zza przepierzenia. Z odrobiną szczęścia, siepacze wciąż będą myśleć, że Frost stoi tam, gdzie stał.

Jednocześnie uważnie liczył sekundy działania kamuflażu. Po przemieszczeniu miał zamiar nieco odczekać, a potem - w dosłownie ostatniej sekundzie jego działania - natychmiast wypalić prosto w tego samego żołnierza, co przedtem. A niech mówią, że się uwziął.

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Niewidzialne dreptu dreptu po czerwonej linii.

[Mistrz Gry]

Chociaż zdawałoby się, że manewr zniknięciem za jedną osłoną i niespodziewanym pojawieniem się za inną jest stary jak sama technologia kamuflażu taktycznego, to jednak wciąż tylko nieliczni nie dawali się na nią nabrać. W końcu, gdyby za każdym razem gdy ten zniknie z pola widzenia węszyć w przeciwniku szpiega, żołnierze prędko nabawialiby się paranoi i kręczu szyi.
Podczas gdy wrogi oddział przekonany był, że przygwoździł Daniela na jego ostatniej pozycji, ten ostrożnie przemieścił się na ich prawą flankę. Tym samym odzyskał kontakt wzrokowy z trzecim członkiem Cerberusa, który korzystał z przepierzenia jako osłony. Już na nowej pozycji, korzystając z ostatnich sekund działania maskującego algorytmu, wychylił się i strzelił. Trafienie było czyste i Frost usłyszał, jak rozpędzony pocisk przebija się przez zamarznięty pancerz z trzaskiem kruszonego lodu.
Najemnikowi udało się już po raz drugi tego starcia wykorzystać element zaskoczenia. Jego akcja pozostała niezauważona przez pozostałych przy życiu, jednak biorąc pod uwagę nagłą śmierć ich towarzysza, musieli domyślać się, że Frost zmienił pozycję.

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Labs - higher level.png

[Daniel Frost]

Ciało żołnierza opadło na podłogę, sygnalizując Frostowi, że czas na kolejną zadrę na karabinie. "Nigdy się nie nauczą", pomyślał, na wpół z rozbawieniem, a na wpół z irytacją. Ten trik był tak stary, jak sama technologia kamuflażu, ale wciąż działał perfekcyjnie.

Teraz trzeba było uważać, bo wychodząc następnym razem zza osłony z pewnością wystawi się na ostrzał skulonego za przepierzeniem wroga (którego sytuacja, nawiasem mówiąc, również była teraz nieciekawa). Liczyła się szybkość. A Daniel wiedział, jak przechylić tą szalę na swoją stronę. Zanim jeszcze zdążył schować się po oddaniu strzału, natychmiast wykorzystał na odsłoniętym siepaczu Cerberusa kriowybuch, za którym nadszedł kolejny strzał z Kata. Potem skrył się. Należało dać odpocząć tarczom.

[Mistrz Gry]

Daniel nie oszczędzał swojego omni-klucza i gdy tylko w pamięci urządzenia zwolniło się dość miejsca po zamknięciu kamuflażu taktycznego, mężczyzna od razu przekierował ją na proces wytworzenia dawki skondensowanego chłodziwa. Wystarczyło mrugnąć okiem, żeby przegapić, jak kula substancji, którą od biedy nazwać można było anty-plazmą, pognała w stronę wrogiego żołnierza. System celowniczy klucza spisał się na medal, jednak trafienie kriowybuchem nie przyniosło spektakularnych efektów. Frost zrobiłby o wiele lepiej, gdyby najpierw wyłączył tarcze przeciwnika celnym strzałem, by dopiero wtedy spróbować go zamrozić. Jednak w tej sytuacji, niosąca niemal zerowy ładunek energii kinetycznej masa chłodziwa została powstrzymana przez barierę wrogiego pancerza, nie czyniąc większych szkód.
Sytuacja nie była jednak beznadziejna. Odsłonięty przeciwnik był wręcz wystawiony na strzał, który otrzymał. Podobnie jak w przypadku jego kolegi, to celne trafienie schłodzonym pociskiem zaczęło wysycać ciepło z powierzchni zbroi, czyniąc ruchy Cerberusowskiego sołdata nieco bardziej mozolnymi.
Wyświetl wiadomość pozafabularną

Labs - higher level.png