Hirano Tower - Strona 7 - Cytadela 4.0

Skrzywiła się. Nie pomyślała o tym, nie w pierwszej chwili. Otrzeźwiła ją jednak sugestia Shany. Każda decyzja niosła z sobą konsekwencje, te bliższy, ale i dalsze. Nie ufała w swoje szczęście, ich obecne położenie dobitnie świadczyło o wyczerpaniu pomyślnej fortuny. A mimo to nie zamierzała się poddać. Chciała walczyć, o nich. Dla nich. Dlatego tylko odważyła się zaryzykować, przekazując doktor Maketarii sugestię, do czego potrzebowała jej pomocy.
Siła płuc Kelly przeszła jej najśmielsze oczekiwania. Jeżeli ktokolwiek miał wątpliwość, słysząc komunikaty i rozkazy, wrzask na pewno potwierdził ich słowa. Oczekiwała w napięciu, tak naprawdę do końca nie wiedząc, czego się teraz spodziewać. Co nastąpi. Zerkała w stronę korytarza, wyłapując, kiedy ostrzał zaczął się kończyć. Od czasu do czasu, oglądała się za siebie, jakby w obawie, że ktoś mógł nadbiec z dołu. Może powinna zasugerować Septimusowi rozstawienie wieżyczek strażniczych?
Wyprostowała się automatycznie, kiedy czyjś ciężki but rozgniótł szkło. Ktoś się zbliżał, jego kroki wydawały się dudnić w tej przejmującej, nienaturalnej ciszy. Zmarszczyła czoło, w oka mgnieniu przyłożyła palec do ust, posyłając porucznikowi dwie, niewerbalne prośby - aby to jej pozwolił mówić, a także, aby zaufał jej, ponieważ to, co powie, może mu się zwyczajnie nie spodobać.
- A jednak mają serce. Mówiłam - rzuciła nonszalancko, na tyle głośno, aby echo w niespodziewanie cichym korytarzu porwało jej słowa i pozwoliło im wybrzmieć bliżej zajętych zarówno przez Przymierze, ale także i przez Sojusz pozycjach.
- Niestety musze odmówić. To moi pacjenci, moja odpowiedzialność, nie po to uratowałam im życie po raz drugi, aby teraz przekazywać przerażone dzieci w ręce kogoś, kogo nawet nie znam - pewność w jej głosie była szczera. Wystarczyło zamknąć oczy, pozwolić, aby wyobraźnia przeniosła ją gdzieś indziej, niż na Korlus, gdzie siadała właśnie do stołu i rozpoczynała negocjacje. Nie ważne, czy ogarnięta wojną ziemia, czy jednak elegancka sala bankietowa - to był jej żywioł. Jej życie. Mogli zawiesić jej prawa, odebrać przywileje, ale nie wydrą z niej tego, co robiła przez całe życie.
- Znam tylko jednego z Was, jeżeli Cassian Daharis chce odzyskać swoich pacjentów, oczekuje, że zjawi się tu z kompetentnym lekarzem, który zapewni im odpowiednią pomoc oraz opiekę. Proszę mu to przekazać słowo w słowo.
Rzucała wszystko na jedną szalę. Gdyby jednak miało się za moment rozpętać piekło, ufała, że przewaga nadal była po ich stronie.

@Mistrz Gry

Płuca Kelly okazały się mocne. Blady Finn nawet nie próbował krzyczeć i być może gdyby nie ona, nie mieliby dziecka zdolnego do błagania o pomoc w przekonujący sposób. Maketari w szoku obserwowała, jak dziewczynka krzyczy aż jej głos stawał się coraz słabszy, coraz bardziej chrapliwy. Żołnierze Przymierza zerknęli w stronę klatki schodowej, na wpół równie zszokowani jak lekarka, na wpół wdzięczni za chwilę oddechu. Fel dostrzegła, jak dwójka z nich pobudziła swoje generatory do działania, a jeden nałożył omni-żel na dziurę w pancerzu. Siły Sojuszu zdecydowanie przeważały.

- Cśś. Już wystarczy. - Aleena zbliżyła się do dziewczynki, zamykając ją w swoich ramionach gdy odgłosy walki ustały. Teraz, w tej ciszy, głos niósł się równie mocno jak odgłos wystrzału. - Jesteś bardzo dzielna. Dobrze się sprawiłaś.
Jenner pokręcił głową, wyraźnie nie zgadzając się z głośnym stwierdzeniem Fel, którego nikt nie skomentował głośno. Mężczyzna przysunął się do wyjścia, ostrożnie stawiając kroki. Przylgnął plecami do ściany, z bronią gotową do strzału nasłuchując odgłosów z zewnątrz.
Słowom Fel odpowiedział chrzęst szkła. Ktoś się przesuwał, ale nie wyglądając na zewnątrz, nie wiedziała kto. Widziała tylko żołnierzy Przymierza, nadal stojących za swoimi kolumnami. Mężczyzna, który do niej mówił, milczał przez chwilę, ważąc jej słowa. Czuła, że intensywnie myśli.
- Nie jesteś w pozycji do stawiania żądań. U góry są nasi ludzie. Na dole są nasi ludzie. Jesteście w potrzasku - odpowiedział szorstko. Chrzęst szkła ustał.
Shana oderwała się od ściany. Dłonią wskazała Septimusowi by sprawdził tyły - turianin zrozumiał ją bez słów i powoli, ostrożnie i cicho, wycofał się do załomu klatki schodowej by sprawdzić jak wygląda sytuacja niżej.
- Przekaż nam dzieci polubownie a upewnię się, że trafią do Daharisa - zaoferował. Usłyszała w jego głosie nutę irytacji. - W innym wypadku chyba powiem mu, że wpadły w ogień krzyżowy gdy już wystrzelam was jak psy.

@Iris Fel

Musiała zdać się na słuch, zaufać swoim zmysłom. Intuicji. Nie widziała, z kim rozmawia. Z oficerem, szeregowym żołnierzem? Mógł być każdym i nikim zarazem. Nie zaryzykowała, wychylając się za ścianę, aby przekonać się o tym na własnej skórze. Zaciekłe walki, które tu miały miejsce, były wizytówka samą w sobie. Nie prowadziła negocjacji w cywilizowanych warunkach, teraz miała na celu wyłącznie kupienie im czasu. Wyciągnięcie potrzebnych informacji. Pamiętała do bólu wyraźnie słowa doktor Maketarii, rzeczywistość jednak, którą zastała w Hiranu Tower wydawała się być inna. Przewodził ludziom na górze? Miał tutaj faktyczną władze, choć rzekomo jeszcze dwa dni temu trzymali do skrępowanego i zamkniętego? Kimkolwiek nie był ten, kto ośmielił się odpowiedzieć na ich niewielką mistyfikacje, najprawdopodobniej wiedział, o kim mówiła i mógł mieć z nim kontakt.
Wniosek był więc jeden. Potrzebowała jego omni-klucza.
- Jaką dajesz mi gwarancje? Słowo honoru? Wybacz, ale po tym, co doświadczyłam w tym miejscu, to za mało - ciągnęła, nie zważając na wyraźne, zirytowane nuty, z którymi się nie krył. Nie był politykiem. Nie panował nad sobą tak, jak potrafiła być niewzruszona ona. Jego groźby spłynęły po niej, jakby były czcze. Niemożliwe do zrealizowana.
Obejrzała się na Shanę. Jej palce, bezszelestnie, obrysowały drzwi na brudnej ścianie. Mogła przeprowadzić ją na drugą stronę, pozwolić, aby komandoska wyskoczyła zza pleców tego, kto był tam, na otwartej przestrzeni, jednocześnie kończąc tę farsę. Nie mogła przeciągać tej dyskusji w nieskończoność, zbyt dużo ryzykowali dając Sojuszowi szansę na reakcje i wysłanie swoich ludzi także z dołu. Wiedzieli już, że jest tu ona i dwójka dzieci, najprawdopodobniej przeliczyli także siły Przymierza. Shana i Septimus nadal byli jednak ich asem w rękawie, podobnie jak doktor Maketari. Dyskretnie dała jej znać, aby broniła dzieci i podobnie - jak wcześniej - co by się nie działo, oni mają przeżyć.
I nie oglądać się na nich, ani na nic innego.

@Mistrz Gry

inicjatywa
Shana +37, P1 +51, P2 +43

Rzut kością 3d100:
1, 3, 51

iris -> p2 -> p1 -> shana tura 1 Wyświetl wiadomość pozafabularną
tura 2 AKCJA I
Wyświetl wiadomość pozafabularną

AKCJA II
Iris [ODKSZTAŁCENIE] [4PA] w P1
90% - 7% [szkolenie] + 20% [podniesiony] = 90%

Rzut kością 1d100:
11

OBRAŻENIA (ODKSZTAŁCENIE)
325 * 1.15 [bonusy] = 373

OBRAŻENIA (DETONACJA ODKSZTAŁCENIA)
400

P1
Tarcze: 467 - 773 = 0
Pancerz: 750 - 306 = 444

P2 [ATAK SPECJALNY: Wakizashi] [5+4 PA] w Septimus
Szansa na trafienie: 50% + 15% [Kamuflaż] + 20% [PA] = 85%

Rzut kością 1d100:
2

OBRAŻENIA (ATAK SPECJALNY)
600 * 1.55 [bonusy] = 930

Septimus
Pancerz: 0
[*]

Wyświetl wiadomość pozafabularną W ciszy, która zaległa na ich poziomie, dobiegło do niej parsknięcie śmiechem mężczyzny - jego jedyna reakcja na to, co powiedziała. Dla niektórych, doszukiwanie się honoru w Hirano Tower było w najlepszym wypadku dobrym żartem, w najgorszym - skrajną naiwnością. Człowiek, z którym rozmawiała, stanowił uosobienie Sojuszu, o którym trąbiły media. To ludzie tacy jak Maketari pokazali jej inne oblicze.
Takie jak Daharis, którego nazwisko przecinało powietrze, choć właściciela nigdzie nie było widać.
Znajoma moc namalowała pręgi gęsiej skórki na jej ciele gdy zaczerpnęła do jej źródła. Tysiące ćwiczeń z Ashfordem nie mogły przygotować ją na ten moment - na napięcie unoszące się w powietrzu, na pośpiech i zagrożenie, które jej towarzyszyły. Nie było tu miejsca na błąd. Nie było komfortu ciszy sali treningowej, w której mogła powierzyć tej mocy swoje zaufanie.
Pozostały tylko wyrobione odruchy.
Shana uniosła brwi wysoko w górę gdy czarne ognie przylgnęły do ściany, do której przyłożyła dłoń. Spomiędzy jej palców wystrzeliły iskry, błękit zmieszał się z mrokiem, rozdzierając ścianę jak jątrząca się rana, powiększająca z każdą sekundą. Portal wirował, syczał wściekle, jak drzwi do innego świata, dziura w rzeczywistości stworzona jej dłońmi. Atrius przełknęła ślinę, przyglądając mu się gdy Fel wysunęła się zza drzwi.
Potrzebowała tylko dostrzec swój cel. Ułamek sekundy, który tchnął wyjście z portalu we wskazane w nią miejsce. Gdy pchnęła do przodu swoją moc, poczuła, jakby ta wyrwała się radośnie z jej uwięzi, a nie została z niej wyciągnięta.
Cytadela nie mogła za to przygotować ją na wojnę, w środku której się znalazła. Nie wiedziała, kto krzyknął jako pierwszy. Kto pierwszy nacisnął na spust, kto wychylił się zza swojej osłony. Choć przed chwilą w powietrzu zastygła cisza, nagle jej bębenki uszne rozrywały się pod hukiem bitwy, w której wcisnęła przycisk przerwy - ale nie stopu.
Przymierze rozpoczęło ostrzał. Wychylając się, widziała dwójkę żołnierzy Sojuszu, których uwaga skupiła się na wejściu do klatki schodowej, zamiast na reszcie oddziału przeciwników. Jeden z nich, ze spojrzeniem utkwionym w drzwiach, aktywował program w omni-kluczu, znikając z jej pola widzenia.
Atrius przeskoczyła z nogi na nogę, jakby szykując się do biegu i, wstrzymując oddech, wskoczyła prosto w objęcia ciemnego portalu. Komandoska wylądowała po drugiej stronie i, potrzebując tylko chwili na otrząśnięcie się, zaczęła ostrzał.
Walka była krwawa, krótka. Fel czuła potęgę drzemiącą w swoim wnętrzu - potęgę, która tylko czekała by móc wysunąć swoje szpony na zewnątrz. Gdy Shana uniosła jednego z dwójki w powietrze, nie zważając na jej przeciążone tarcze, biotyka Fel implodowała, raniąc przeciwnika do głębi. Gdy biotyka niosła ją biotycznym szałem, usłyszała odległy krzyk, jakby dobiegający spod wody.
Dopiero po sekundzie zorientowała się, że dobiegał z tyłu.
Że należał do doktor Maketari.
Gdy odwróciła się w tył, dostrzegła, że lekarka wcisnęła się w jedną ze ścian, trzymając dwójkę dzieci za swoimi plecami. Obok niej stał Septimus. Był nienaturalnie wyprostowany jak struna, jego pełne szoku spojrzenie utkwione było w Fel.
W jego klatce piersiowej tkwiło ostrze.
Stojący za nim mężczyzna kopniakiem odepchnął ciało turianina, wyszarpując klingę broni z jego wnętrza i pozwalając mu opaść głucho na ziemię. Był odziany w smukły pancerz Sojuszu. Widziała nieśmiertelnik na jego ramieniu. Był niski, przeraźliwie chudy. Jego zakrwawione błękitem otrze zwróciło się w stronę Maketari i dzieci. Było tak długie, że niemal drasnęło lekarkę w policzek.
- Tylko się rusz, a będą następne - powiedział zimno, nie spuszczając wzroku z Fel.

@Iris Fel

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Wdech. To był impuls. Doskonale wiedziała co ma zrobić, jakby przychodziło jej to naturalnie. Jakby miała we krwi walkę, a czarna materia była od zawsze jej nierozerwalną częścią. Zaczerpnęła u źródła, tym razem głębiej, nabierając więcej z tylko pozornie spokojnej czarnej tafli. Czuła, jak biotyka pędzi po jej rękach ku ujściu. Nakierowała ją na wrota, wyrywając w czasoprzestrzeni fragment, który pozwoliłby Shany przeskoczyć i wypaść prosto za plecami wroga.
Na pierwszy rzut oka, ich plan nie miał skazy. Wykorzystywali element zaskoczenia, brutalne zagranie, które nie przystoi dyplomacie. Zerwała pertraktacje - bądź uprzedził ją w tym Sojusz, teraz niemiało to większego znaczenia - bez zbędnego już słowa, w huku wystrzałów i na nowo roznieconej walki, skupiła się początkowo tylko na tym, aby utrzymać portal.
Ale furia w jej ciele, obecna w krwioobiegu wraz z płynącą krwią, domagała się ofiar. Miała wrażenie, że to nie do końca ona obraca się w oka mgnieniu na palcach, wypuszcza czarne płomienie, które żywcem zaczęły nadpalać zawieszonego w powietrzu skutecznym atakiem komandoski żołnierza wrogiego oddziału Sojuszu. Granica zacierała się, miała tego świadomość. Czuła swąd roztapianych stopów pancerza, odór palonych tkanek. Słyszała pełen przerażenia wrzask, który dochodził zza jej pleców.
Jednocześnie spod wody.
Ale świadomość szybko połączyła fakty i nakazała się jej obrócić. Myśl, że krzyk ten najprawdopodobniej należał do doktor Maketarii podziałał na nią trzeźwiąco. Ze świstem ulatującym zza zaciśniętych zębów, zrobiła krok w stronę asari i dwójki chowających się za jej plecami dzieci, lecz zamarła w jego połowie.
Usłyszała chrzęst pękający kości, narządów wewnętrznych. Zobaczyła przerażenie w oczach turianina, z którego ulatywało życie oraz czarną postać za jego plecami. Była pewna, że sama zaraz zacznie krzyczeć, ale nagle, niespodziewanie, głos ugrzązł jej w gardle.
Nic i nikt nie stał już pomiędzy nią, a zabójcą z Sojuszu, a także doktor Maketarii i dwójką dzieci. Wyłącznie ostry, jak brzytwa miecz, z którego pojedynczymi kroplami skapywała krew Septimusa na brudną posadzkę w wieży.
Oddał życie za nią.
Nie musiałby, gdyby posłuchała głosu rozsądku. Gdyby postąpiła tak, jak oczekiwała od niej Rada. Może i miała wielkie serce, jak niespodziewanie stwierdziła Aleena, lecz jednocześnie jej empatia przynosiła śmierć. Nie jej, a osobom w jej najbliższym towarzystwie, raniąc przy tym Iris bardziej, niż gdyby to ostrze zatopiło się w jej piersi.
Przeskakiwała spojrzeniem od doktor Maketarii do mężczyzny w czarnym pancerzu. Nie pozwoliła, aby Aileena, bądź dzieci dostrzegły w jej oczach przerażenie, mimo iż strach obejmował ją teraz ciasno odbierając swobodny oddech.
- Powiedział mi, że zadbał o to, aby w Hirano Tower nie spadł mi nigdy włos z głowy - odparła, nie dając zabójcy cienia szansy na to, aby mógł sparować jej słowa, wytknąć kłamstwo, bądź naiwność. Nie była pewna, czy usłyszałaby rubaszny śmiech, czy wyłącznie pełne pogardy prychnięcie. Rzuciła się do przodu, aby całą swoją wątła osobę zasłonić Aileene. Tym razem nie powiedziała dość.
Była furią.
Pragnęła zemsty.
Za Septimusa. Alice. Każdego pracownika w klinice, który leżał teraz martwy. Który mógł żyć, gdyby Daharis nie zapłacił ceny jej wolności. Gdyby mógł, od początku, pomóc Maketarii i dzieciom uciec stąd przed atakiem.
Ale ty przeżyjesz.
Tylko, jeżeli odbierze je temu mężczyźnie.

@Mistrz Gry

reakcja na zobaczenie radnej
A<20<B<80<C

Rzut kością 1d100:
90

atak cienia
A<10<B<30<C<70<D

Rzut kością 1d100:
17

Wyświetl wiadomość pozafabularną Nie miała na sobie cywilnych, eleganckich ubrań, które wplotłyby ją w pejzaż Prezydium. Nie miała ciasno upiętego koka czy okalających jej twarz, złocistych fal, które były jej elementem charakterystycznym. Nie miała trzech datapadów w jednej dłoni i filiżanki z kawą w drugiej, swoich akcesoriów, bez których nigdy nie rozpoczynała pracy.
Nie była radną Cytadeli w swoim żywiole.
Założony przez nią pancerz nasiąknął smrodem krwi, płynącej strumieniami w Hirano. Pomimo chłodu panującego w wieży, czuła jak rozrzucone kosmyki włosów lepią się do jej skroni i czoła. Cienie zagościły nie na, a pod jej powiekami, zdradzając ilość nieprzespanych nocy.
Nie była radną Cytadeli.
Właśnie to dostrzegł napastnik. Dostrzegł jej bojowy pancerz, skupienie w spojrzeniu. Dostrzegł czarne iskry tańczącej między jej palcami biotyki i gotowość do rzucenia się naprzód. Nie odpowiadał. Nie skomentował jej słów - po jego twarzy, równie napiętej jak jej własna, dostrzegła, że nawet nie próbował ich analizować. Były tylko szumem. Zasłoną dymną, rzuconą pod nogi w walce o to, które z nich zareaguje jako pierwsze.

Adrenalina wypełniła jej żyły, paliwo, które w tej chwili zdawało się nieskończone. Poczuła pomruk biotyki pod skórą gdy wystrzeliła do przodu - w stronę Maketari, w stronę dzieci, które zasłaniała własnym ciałem. Nawet z oddali widziała ich panikę. Widziała jak kurczowo zacisnęły dłonie na materiale ubrania lekarki, jak pozwoliły jej wcisnąć się w samą ścianę, jak najdalej od mężczyzny, który właśnie zamordował ich obrońcę.
Przestąpiła nad ciałem Septimusa. Jego martwe oczy wpatrywały się w sufit, ale wyobraźnia płatała jej figle. Sprawiała, że jego wzrok skierowany był prosto na nią. Na osobę, której zawierzył swoje bezpieczeństwo, za którą podążył prosto w piekło dla osobistych pobudek. Osobę, przez którą zmarł równie gwałtownie, równie bezsensownie jak Anna, która nigdy nie dostrzegła Hirano Tower. Nigdy nie dotarła do źródła desperacji i potrzeb Fel, które teraz pogrzebało ich oboje.
Zdążyła. Jej pierwsza myśl napawała satysfakcją, optymizmem. Poczuła ciepło doktor Maketari za swoimi plecami. Znalazła się pomiędzy nią, a atakującym. Stanęła tak blisko niego, że dostrzegła małe, drobne blizny pokrywające jego twarz. Jego oczy były czarne, jak dym parujący z jej ciała.
- Ruszyłaś się. - słowa mężczyzny były ciche, lecz odbijały się w umyśle zagłuszając odgłosy walki. Niosły za sobą znajome wrażenie, znajomy zapach, który wzbudzał w niej trwogę.
Niosły ze sobą śmierć.
Ale nie czuła bólu. Jej ciało było napięte, zmęczenie odkładało się w jej mięśniach z każdą chwilę. Ale pomimo bliskości mężczyzny, nie poczuła uderzenia. Nie poczuła ciosu. Gdy obróciła głowę w bok, dostrzegła zastygłą w szoku twarz Maketari. Ona również nie była właściwa. Nie było w jej oczach tej pustki, która zagościła w spojrzeniu turianina. Nie było bólu, który wykrzywiłby jej rysy nie do poznania.
- I tak potrzebuję tylko jednego.
I wtedy to dostrzegła.
Ostrze wbite w ludzką tkankę z takim impetem, że jego końcówka zagłębiła się w ścianie. Było nisko - zdecydowanie poniżej serca jej czy Aleeny, poniżej witalnych miejsc, w które zabójca mógłby uderzyć. Jego zagięta powierzchnia zbrukana była krwią. Błękit mieszał się z czerwienią w jeden, brunatny odcień.
Klinga zagłębiła się w delikatnej szyi dziecka, przebijając je na wskroś, przybijając do ściany, w której Kelly usiłowała się schować. Ciało dziewczynki zawisło na ostrzu, bezwładne, umorusane krwią. Jej śmierć była szybka. Krótka. Panika nie zdążyła opuścić jej wielkich oczu. Czerwona krew rozbryzgła się dookoła, brocząc jasny kitel Maketari, plamiąc pancerz stojącej obok Fel.
Wzrok lekarki podążył za jej wzrokiem. Świadomość tego, co się stało, dotarła do niej o pół sekundy później.
Bitwa ucichła, jakby oddzielono ich od niej grubą szybą. Strzały docierały do Fel stłumione, pozbawione echa. Nie słyszała już niczego.
Tylko pełen rozpaczy krzyk lekarki.
Zabójca Sojuszu wyszarpnął ostrze z gardła dziewczynki. Nim jej małe ciało opadło ku ziemi, wyminął Fel, chwytając za ramię Finna. Dostrzegła łzy w jego oczach gdy mężczyzna rzucił się do biegu, do wyjścia, przyciskając go do swojej piersi. Wystrzelił z klatki schodowej, wprost w stronę bitwy, w stronę swoich, nie zważając na kule.
Maketari opadła na ziemię, chwytając bezwładne, małe ciało. Jej krzyk dźwięczał w głowie. Odbijał się od ścian czaszki, głośniej niż wszelkie strzały.

@Iris Fel

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Nie była Radną Cytadeli.
Już nie.
Czas spędzony w Prezydium w obliczu lawiny wydarzeń, które miały miejsce odkąd wysiadła z promu na balkonie Hirano Tower wydawał się mieć miejsce w ubiegłym stuleciu. Wszystko to, co znane i znajome, nagle stało się dla Iris niewyobrażalnie odległe. Abstrakcyjne. Jeszcze wczoraj siedziała na piknikowym kocu w niewielki muzeum na księżycu w towarzystwie wpatrzonego w nią Ashforda, dziś była tutaj. Jako zupełnie inna osoba. Pozbawiona skrupułów i zahamowań, wsadzona w pancerz, idąca po trupach do celu. Dosłownie.
Rzuciła się do przodu niewiele myśląc. Napędzała ją biotyka bulgocząca w jej żyłach. Pchała do działania adrenalina, potrzeba rozpaczliwego ochronienia tej trójki nawet własnym, kruchym ciałem. Dała słowo. Obiecała. Miała ich stąd wyciągnąć, wyprowadzić z walącej się Wieży, przyniosła nadzieję.
Ale także i śmierć.
Patrzyła się na zabójcy hardym, niezachwianym spojrzeniem. Wysoko zadzierała głowę, jakby nie był kimś, kto fizycznie mógł jej zrobić krzywdę, tylko toczył z nią najpiękniejszy, najbardziej wymyślny mecz szachowy. Przyglądając mu się, próbowała przewidzieć kolejny jego ruch. Być gotową na kontrę, na odwet. Była drobna, ale i tak stała mu na drodze. Nie bała się śmierci. Już nie.
Dlatego, kiedy się odezwał, wstrzymała oddech. Była gotowa na cios, na fale bólu, które zaleją jej ciało, dotrą do najdalszych zakończeń nerwowych. A jednak zdechnie tu, pogrzebana pod gruzami na wieki. Tylko tak mogła dać szansę doktor Maketarii na ucieczkę z dziećmi. Nie przewidziała jednak wszystkiego. Wiedziała, że ma do czynienia z Sojuszem, że ma przed sobą kogoś, kto idealnie ucieleśnia ideały objawione na Mindoirze. Zrozumiała to w toku tej krótkiej wymiany zdań. A mimo to, w swej naiwności, nie podejrzewała go o podsunięcie się do tego, że swój miecz wbije nie w nią, nie w asari, tylko w bezbronne dziecko. W kilkuletnią dziewczynkę.
Ostrze weszło gładko w miękkie tkanki. Nie napotkało najmniejszego oporu.
Nie. Nie. Nie. Nie. Nie. Nie!
Otworzyła szeroko oczy. Obróciła się cała, krzyk wyrwał się z jej gardła, chciała zaprotestować, zakląć rzeczywistość. Albo i ją przeklnac. To nie mogła być prawda. Jej ciało szarpnęło nią do przodu, ale Kelly i tak wyślizgnęła się jej z rąk, osuwając się w kałużę własnej krwi. Jej oczy spojrzały na nią oskarżycielski, wlepiała w nią pełne wyrzutu spojrzenie podobnie jak Septimus. Zawiodła ją. Zawiodła ich.
Wrzask doktor Maketarii był jak prawy sierpowy. Rozejrzała się, ledwo rejestrując ruch tak blisko siebie. Niemalże pod nosem. Nagle czuła, że cała treść żołądkowa podchodzi jej do gardła. A mimo to jej oczy nie mogły się oderwać od poruszającego się nienaturalnie szybko i w określonym kierunku zabójcę z Finnem w rękach. Potrząsnęła głową. To nie mogło się tak skończyć. Śmierć Anny, poświęcenie Septimusa, ofiara Kelly. Los śmiał się jej w twarz. Szydził z niej, boleśnie przypominać, gdzie jej miejsce. Dlaczego nie ma nawet prawa do prób zmienienia czegokolwiek. Wyszła na przeciw odwiecznemu porządkowi. Uwierzyła, że ona jedna, mała i marna w obliczu całego wszechświata, mogła cokolwiek oczekiwać. Kogokolwiek ratować. Wejść pomiędzy Sojusz, a Przymierze.
Mimo to, zagryzła zęby. Z metalicznym posmakiem na języku, puściła się biegiem za oddalającym się zabójcom, wykorzystując wciąż otwarty portal, aby skrócić choć odrobinę drogi. Biegła za nim, chwilowo niewiele myśląc. Uczepiona nadziei, mimo iż ta dotąd przyniosła jej tylko cierpienie. Zabrała dwójkę jej ludzi, jedno niewinne dziecko. Od samej myśli, skręcały się jej wnętrzności, a mimo to Fel nie potrafiła tak po prostu odpuścić. Poddać się. Tak wiele rzeczy mogła zrobić inaczej, być bardziej zachowawcza, nie zatrzymywać się i nie przejmować Przymierzem. Porzucić Daharisa. Nie dbać o jego bezpieczeństwo, skupić się wyłącznie na sobie i doktor Maketarii.
Pozwoliła, aby wyszarpali z jej rąk to, co najcienniejsze.
Biegła, licząc że uda się jej dopaść jeszcze zabójcę, wydrzeć mu Finna, zatopić to ostrze, którym przeszył Septimusa oraz Kelly w jego własnych trzewiach tu na korytarzach Hirano Tower. W innym wypadku pozostało jej tylko wrócić do Aleeny, której nie potrafiłaby teraz spojrzeć w oczy i dowiedzieć się, gdzie jest Daharis. Ten zabójca nie był od niego. Reprezentował inną frakcję, innych odłam. Tak bardzo chciała teraz wierzyć w ten fakt, iż gotowa była zawierzyć mu na ślepo.
Inaczej od początku do końca najwyraźniej była skazana na porażkę.

@Mistrz Gry

powodzenie pościgu
A<20<B<80<C

Rzut kością 1d100:
64

finn - obrażenia
A<40<B<80<C

Rzut kością 1d100:
14

iris - obrażenia
A<10<B<50<C

Rzut kością 1d100:
67

To wszystko zmieniło się tak szybko. Zbyt szybko. Krzyk doktor Maketari rozdarł rzeczywistość, w której znalazła się Fel. Zniszczył świat wewnątrz Hirano Tower niczym pęknięcie na tafli szkła, rodzące kolejne pajęczynki uszkodzeń. Wrzawa bitwy, huk karabinów szturmowych, okrzyki bitewne żołnierzy - wszystko to zniknęło w jednej chwili, pochłonięte ciemnością.
Fel nie była żołnierzem. Jej odruchem nie było dobycie ostrza i zatopienie go w gardle przeciwnika. Kimkolwiek był wróg, jego ruchy wydawały się błyskawiczne, wyćwiczone. Był zbyt szybki dla otępiałych, cywilnych ciał. Był urodzonym wojownikiem, wyszkolonym mordercą. Ciało biotyczki zesztywniało pod impulsem szoku, pod szybkością tego, co się stało. Dopiero jej żelazna determinacja i pracujący na najwyższych obrotach umysł zmusił ją do działania. Napędził, nakazał jej ruszyć się.
Pozostawiła Aleenę za sobą. Słyszała protest Shany gdy rzuciła się do otwartych drzwi. Septimus pozostał cichy - cichy i martwy, podobnie jak Kelly.
Fel ruszyła w pogoń, pozostawiając po sobie mały stos trzech trupów. Trzech osób, które zginęły w Hirano Tower, podczas gdy ona parła naprzód.
Widziała zalaną łzami twarz Finneasa, szarpiącego się w uwięzi. Widziała plecy zabójcy, mknącego przed siebie bez oglądania się na ścigającą. Widziała błysk z luf karabinów po obu swoich stronach. Jej zmysły zalał huk, gorąc, ból, smród palonego plastiku gdy wtargnęła w pole bitwy.
Pociski mknęły przed nią, za nią - nie potrafiła określić, czy dobiegały tylko z jednej strony, czy z dwóch. Zaskoczeni żołnierze Przymierza nie pojmowali tego, co się działo - nie od razu. Kule odbijały się od jej tarcz i od tarcz uciekającego mężczyzny, co uświadomiło jej, że Finn nie miał żadnej ochrony. Trzymający go mężczyzna nie dbał o to, czy chłopak dotrze na drugi koniec sali cały, czy też pokiereszowany. Nie dbał o jego zdrowie tak długo, jak ten żył.
Był tak blisko, niemal na wyciągnięcie ręki - ale nawet adrenalina, przez którą jej nogi mknęły do przodu w zawrotnej prędkości, nawet biotyka i czarne płomienie otaczające jej sylwetkę, nie były wystarczające. Mężczyzna był szybszy.
Strach nie przebił się przez jej furię gdy zorientowała się, że znalazła się na samym środku pola walki. Dopiero gdy jej generator tarcz zawiódł z żałosnym piskiem, dotarł do niej krzyk Aleeny zza pleców. Dopiero gdy Finn znikał w korytarzu, jej instynkt przetrwania nakazał jej powrót. Schowanie się.
Odwróciła uwagę strzelających od dziecka, skupiła na sobie ich ogień. Być może gdyby nie jej szalony bieg, któryś z pocisków dorwałby niechronione niczym dziecko. Ale gdy wracała, czując, jak pociski drapią ceramikę jej pancerza, miała przynajmniej pewność, że był cały. Nie widziała ani kropli czerwonej krwi upuszczonej na szlaku biegnącego.

Widziała za to własną. Ognisko bólu rozgorzało w jej barku gdy jeden z pocisków dosięgnął celu. W palcach poczuła mrowienie, w tyle głowy instynkt nakazał jej biec. Do przodu. Teraz. Szybciej. Szybciej.
Wpadła do klatki schodowej niemal przewracając się w progu. Jej ramię obficie krwawiło, czucie w prawej dłoni było nietypowe. Ale klatka schodowa wyglądała gorzej, niż Fel mogłaby się czuć. Na schodach dostrzegła błękitną krew Septimusa i martwe ciało turianina. Na ich szczycie, na ziemi, Aleena klęczała, łkając. Jej biały kitel był przesiąknięty szkarłatną krwią. W ramionach ściskała bezwładne ciało dziewczynki. Kelly zastygła, z oczami wpatrzonymi prosto w asari.

Atrius chwyciła radną za łokieć. Pozostała na straży, nie rzuciła się za Fel gdy ta ruszyła w pogoń. Jej wzrok był pusty od straty, głos twardy.
- Jesteśmy w potrzasku. Musimy biegnąć. Teraz - warknęła. Być może nie chciała brzmieć tak wściekle, ale szok również u niej objawił się żelazną determinacją. - Ale lekarka...
- Nie mogę - sapnęła Aleena. Jej głos był ochrypły. Kołysała się, trzymając w ramionach dziecko. Jej wzrok nie opuszczał zastyglej już na zawsze twarzy Kelly. - Nie mogę jej tu zostawić.
- Moja bariera ochroni lekarkę, ale nie wezmę ich dwójki - dodała Atrius, szukając spojrzenia Fel. Chciała, by radna zrobiła coś w tej sprawie.
Aleena zapłakała głośniej.
- To przeze mnie. Przeze mnie! - ochryple zaprotestowała, podnosząc wzrok na Fel. Jej twarz była mokra od łez. - Nie zostawię jej. Biegnijcie. Biegnijcie same, po Finna. Uratujcie Finna.

@Iris Fel

Hirano Tower
26 kwie 2024, o 22:40

Re: Hirano Tower
26 kwie 2024, o 22:53

Re: Hirano Tower
26 kwie 2024, o 23:15

Re: Hirano Tower
26 kwie 2024, o 23:42

Re: Hirano Tower
27 kwie 2024, o 00:36

Re: Hirano Tower
27 kwie 2024, o 01:06

Re: Hirano Tower
27 kwie 2024, o 01:18

Re: Hirano Tower
27 kwie 2024, o 02:12

Re: Hirano Tower
27 kwie 2024, o 02:57

Re: Hirano Tower
dzisiaj, o 22:19

Re: Hirano Tower
45 min temu

Hirano Tower 26 kwie 2024, o 22:40

Re: Hirano Tower 26 kwie 2024, o 22:53

Re: Hirano Tower 26 kwie 2024, o 23:15

Re: Hirano Tower 26 kwie 2024, o 23:42

Re: Hirano Tower 27 kwie 2024, o 00:36

Re: Hirano Tower 27 kwie 2024, o 01:06

Re: Hirano Tower 27 kwie 2024, o 01:18

Re: Hirano Tower 27 kwie 2024, o 02:12

Re: Hirano Tower 27 kwie 2024, o 02:57

Re: Hirano Tower dzisiaj, o 22:19

Re: Hirano Tower 45 min temu